Adagio

Dan zijn we al weer ruim een maand verder. Vannacht is de tijd verzet. Een uurtje korter in de nacht. Tijd voor de lente. Bijna niet voor te stellen dat er een paar weken geleden nog zo’n pak sneeuw lag. Hoewel het de laatste tijd regelmatig regent hebben we ook al fijne lentedagen. Ondertussen trekt het leven in een saai en traag tempo verder. Ik heb weer een telefonische afspraak gehad met de neuroloog on even te checken hoe het gaat met de medicijnen. Besloten om door te gaan met de Fampyra, maar om de medicijnen voor het slapen en tegen de spierpijn maar weer te stoppen. Dat leverde niet veel voordeel op. Het hoort er nu eenmaal bij, denk ik.

Twee weken geleden heb ik ook mijn eerste inenting tegen corona gehad. Blijkbaar was ik al aan de beurt als kwetsbaar persoon. Ergens voelt het alsof ik een Van Rossempje heb gedaan, maar er kwam eerlijk al een uitnodiging van de huisarts. Ik kreeg een inenting met AstraZeneca. Net voordat deze inentingen tijdelijk werden stopgezet. Ach ja, bijwerkingen. Dat kan, natuurlijk. De kans op ernstige bijwerkingen zoals trombose is wel heel klein. Van de bijwerkingen die vaak voorkomen na een inenting met dit vaccin kan ik zo’n beetje driekwart aanmerken als mijn dagelijkse staat van zijn. Dus de rest kan er ook nog wel even bij. Het rillerige gevoel dat ik later op de dag van de inenting had, kwam me bekend voor. Dit had ik toen ik nog Avonex als medicijn gebruikte wekelijks.

Verder hebben we mijn verjaardag gevierd. Nou ja, heel klein natuurlijk. Vorig jaar was mijn verjaardag net voordat alle beperkingen rondom corona kwamen. Nu zijn we al weer een jaar verder. Ik heb wel een groot cadeau gekregen trouwens. Enigszins met vertraging, want grote drukte met online bestellingen, maar het is er. Een elektrische piano! “Goh, ik wist helemaal niet dat je piano kon spelen!” Eh, dat kan ik ook niet. De bedoeling is dat ik het ga leren. Ik doe dit met een programmaatje op de iPad. Dat valt nog niet mee overigens. Het is behoorlijk vermoeiend. Het aansturen van de handgrepen en onthouden van de noten valt me nog zwaar. Is ook een beetje overmoedig misschien. Ik krijg namelijk steeds meer moeite met dubbeltaken. Heel vaak zit er ook wat vertraging op de lijn met het reageren. Zo durf ik al een hele tijd niet meer auto te rijden. Eigenlijk, zeg ik er dan bij. De waarheid is dat ik heb besloten om het niet meer te doen. En dan denk je wel dat je kan leren om piano te spelen? Nou, kan effe duren misschien. Maar dr. Scherder zegt dat het heel goed is voor het functioneren van de verschillende hersengebieden om jezelf iets nieuws aan te leren. Met zijn handvol hersens, die hij elke keer weer ergens vandaan tovert, kan hij precies laten zien welk gedeelte in de hersenen actief wordt tijdens het aanleren van nieuwe vaardigheden. Dus ook al klinkt het nog niet zo, ik ben druk bezig met het aanleggen van nieuwe wegen. Ook al gaat het niet geweldig, ik heb er wel plezier in. Daar gaat het om! De laatste jaren ben ik vooral goed in dingen doen die ik niet zo goed kan.

Bovendien is een inschattingsfout maken tijdens het pianospelen een stuk minder gevaarlijk dan tijdens het autorijden.

De tijd nemen dus maar, niet te snel willen. Adagio, adagio.