Zelfs de methyl-prednisolonkuur kon hier niet voor zorgen. Dat
heb je met chronische ziektes hè, die gaan niet zomaar over. Zeker niet als het
een progressieve is. Dus, ik denk dat de afspraak doorgaat.
Na de kuur had ik overigens de pech dat er een flinke
verkoudheid op volgde. Dus ik kon niet gelijk zeggen dat ik me beter voelde.
Gelukkig is dat wel weer over en kan ik zelfs voorzichtig zeggen dat het een
klein beetje beter gaat. Het verschil is zeker niet spectaculair, maar alles
gaat iets gemakkelijker.
Ondertussen probeer ik nog steeds zo mobiel mogelijk te
blijven. Ik blijf hard werken aan conditie, balans en coördinatie. Ik merk wel
dat ik baat heb bij oefening en de voortdurende coaching van mijn
fysiotherapeuten. Het vervelende is dat je vooral moet blijven oefenen wat
minder gemakkelijk gaat. Dat is vaak best hard werken. Maar ja, als het dan wel
lukt of eens een keer wat beter gaat geeft dat ook veel voldoening.
Best knap trouwens dat zo’n bedrijfsarts een Actueel oordeel
in kan vullen aan de hand van een paar gesprekjes. Ik vind het zelf namelijk al
heel lastig om een objectief actueel oordeel te geven over mijn fysieke
vermogens. Het wisselt zo en het kleurt mee met de waarheid van de dag. Het
kleurt mee met gemoedstoestand, met een nacht slecht slapen, met een stukje
lopen, met alles eigenlijk. Maar ja, ik ben wel afhankelijk van het oordeel van
de artsen. Straks de keuringsarts, dan komt het er echt op aan. Nou ja, dat
duurt nog een tijdje. Dit soort trajecten duren lang. We zien het wel wat het
gaat brengen.
Vorige week werd ik door mijn zoon geïnterviewd over het
hebben van MS en wat het voor mij heeft betekend dat ik niet meer kon
hardlopen. Toen merkte ik dat ik daar al best veel afstand van heb genomen.
Eerlijk gezegd doet me dat niet meer zoveel. Zo zie je dat je overal aan kunt
wennen.
Het lijkt al zo lang geleden en er zijn andere dingen voor in
de plaats gekomen. Er wordt me ook wel eens gevraagd of ik me niet verveel nu
ik niet meer werk. Dat is niet zo. Je moet namelijk niet vergeten dat ik er
best druk mee kan zijn, met thuis zijn. Ik heb afspraken met de bedrijfsarts, afspraken
met de consulente tweede spoor, twee keer per week fysio en dan mijn verdere
sportmomenten om mijn fysieke vermogens op peil te houden.
Dan zijn er ook nog mijn verplichte
re-integratieactiviteiten. Bovendien
gaat thuis ook niet alles vanzelf, daar heb ik ook nog wel wat aan te doen. Dus
nee, vervelen doe ik me niet.
Om nog een beetje in mijn eigen kwaliteiten te blijven
geloven, ben ik september vorig jaar begonnen met de opleiding kindercoach.
Geen idee of ik daar wat mee kan uiteindelijk, of dat haalbaar zal zijn, maar het doet me goed om op een andere manier
nog bezig te blijven met kinderen. Het hele dagen werken als pedagogisch
medewerker op de groep is in ieder geval niet meer haalbaar. Daar durf ik zelf
wel een oordeel over te geven. En nee, dat vinden we niet erg, dat vinden we
niet zielig, dat vinden we gewoon heeeel bijzonder.
