Uitgelopen!

Gisteren toen ik naar huis fietste van het werk wist ik het opeens. Ik ga stoppen met hardlopen, ik doe het niet meer. Eindelijk ben ik zover dat ik kan toegeven dat het niet meer leuk is op deze manier. Ik dacht aan de woensdagtraining en bedacht me dat ik er eigenlijk tegenop zag. Het eenzame lopen, de rondjes andersom. De warming-up die ik ook al niet meer zo goed mee kan doen. Het gestuntel op één been, het knie heffen, hakkenbillen, alles gaat maar half. Zelfs dat is misschien nog optimistisch gesteld. Dus vanochtend heb ik een berichtje op onze app-groep gezet. Dat ik stop, niet meer kom. Veel lieve reacties terug, waarvoor dank. Tijdens het schrijven van dit berichtje rolden als vanzelf de tranen over mijn wangen naar beneden. Stil verdriet. Is lastig appen trouwens. Het weer doet mee vanochtend. Dikke druppels langs de ramen. Nou ja, mis ik daar in ieder geval niets aan.

Wat nu? Ik weet het niet. Soms moet je eerst iets loslaten om iets nieuws te kunnen pakken. Maar soms moet je eerst iets loslaten om te beseffen dat het ook best een beetje veel was.

Dus we zien het wel. Wat beweging en sporten betreft nog genoeg over denk ik. Nog drie keer sportschool in de week, één keer 40 baantjes zwemmen en een half uurtje aqua-joggen. Dus die woensdagochtend kan er best af! Maar toch, het blijft lastig.

Bijna jaarvergadering van Archeus. Het afgelopen jaar had ik de 25 jaar lidmaatschap vol. Tijd voor een speldje dus. In april is de officiële opening van de nieuwe atletiekbaan. Hoe wrang kan het zijn!

Jaloers mag, hoorde ik van de psycholoog. Het is geen negatieve emotie maar een heel natuurlijke. Afgunst daarentegen is minder. Dat je het de ander niet gunt. Gelukkig heb ik daar geen last van. Ik vind het prachtig dat de nieuwe baan er ligt. Trots op de nieuwe accommodatie, zeker. Maar ik had zo graag……

Tijd om te wennen aan mijn nieuwe rol. Ook wel weer gemakkelijker. Als me gevraagd wordt: loop je nog hard? Gewoon nee zeggen. Dat kan ik niet meer. Duidelijk. Goh jammer zeg! Ja best wel.

Klaar, geen gezeur over ik ga nog wel, maar het lukt niet meer zo. Een duurloopje zit er niet meer in. Nee , last van mijn been. Ik kan ze niet zo goed meer optillen.

Verder gaat het best. Evenwicht, balans en coördinatie zijn ook niet bepaald mijn sterke punten meer. Maar dat is niet vervelend om te oefenen. Voor mij is de sportschool nu toch wel  ideaal. Ik krijg twee keer in de week een half uurtje begeleiding van de fysiotherapie. We blijven oefenen. Ook wel oefeningen die gericht zijn op het optillen van mijn benen. Die het lopen ondersteunen. Zoveel mogelijk bewegingen blijven oefenen en tot de grens gaan blijft belangrijk.

Het lastige is dat je moet blijven oefenen, totdat het niet meer gemakkelijk is. Tot de grens bereikt is, maar ja. wat is de grens? De wereld zal kleiner worden, de mogelijkheden beperkter. Dat is geen zwartgalligheid, maar pure realiteit.  Zolang mogelijk volhouden, zoveel mogelijk doen. Tot nu toe is er nog een hele wereld over, dat het zo mag blijven. Daar gaan we voor.

Blue Monday

Het is al weer een tijdje januari. Ik heb de feestdagen overleefd, maar deze maand is saai, somber en Blue Monday is nog niet eens geweest. Wat zal het nieuwe jaar weer brengen. Vol  goede moed het nieuwe jaar in of met angst en beven?  Het wisselt nog een beetje, mijn gemoedsstemming. Ik heb het hele jaar nog niet gelopen. Nou ja, getraind voor lopen. Het woord hardlopen begin ik maar een beetje te vermijden. Klinkt zo sneu als je mijn gestuntel ziet. Er zijn trouwens nog maar twee woensdagtrainingen geweest. De eerste week zou het glad worden. Tegenwoordig al een goede reden om niet te gaan, dat het misschien glad wordt…dus. Vandaag ging ik op kraambezoek, helemaal een goede reden!!! Maar volgende week, als er niks tussenkomt, dan ga ik. Het zwembad heb ik al wel weer bezocht om mijn 40 baantjes te trekken en binnenkort ga ik ook weer eens naar aquajogging. Met fysio ben ik de laatste tijd onder andere bezig om mijn hamstrings sterker te maken en de spieren aan de voorkant van mijn been te rekken. Ik kan namelijk niet meer hakken-billen.  Jaja, ‘t is me wat. Niet dat het echt nodig is, maar ik vind het altijd erg irritant om te ontdekken dat iets niet meer lukt. Ik weet echt niet waar ik dat aan moet sturen. Mijn hak komt tot ongeveer halverwege. Zeker met links lukt het niet om verder te komen. Als je niet oefent en niet aan loopscholing doet, dan weet je dat dus niet. Reden om het niet meer te doen? 

Maar stel dat het dan weer een keertje beter gaat, dan weet je dat dus ook niet.

Toch is het heilige moeten van trainen er wel af. Maar hoewel ik regelmatig iets oversla gaan er weinig weken voorbij zonder drie sportmomenten. Dus het valt nog wel mee.

Goede voornemens voor dit jaar? Ja, ook dat nog. Ik eet weinig tot geen vlees meer en heb besloten om alleen in het weekend nog maar een wijntje te drinken. Nou heb ik alleen nog niet bedacht wanneer ik het weekend vind. Ik werk namelijk alleen op dinsdag en donderdag, dus weekend is nogal een rekbaar begrip.

Bovenop mijn toch al vrij strenge eetregime moet ik daar misschien niet al te rigide mee om gaan. Verder zijn er voor alle soorten voedsel of drank wel voors en tegens te vinden, dus waar je goed aan doet weet je nooit. Als je gaat zoeken naar goede voeding voor MS-patiënten kom je veel tegen.

Van Roger MCDougall, Jellinek tot Swank, Anne Maas en Evers, allemaal claimen ze dat hun dieet ervoor zorgt dat je je veel beter zult gaan voelen. Het lastige is dat de diëten elkaar soms enigszins tegenspreken. Bij het ene mag je dit niet en bij het andere dat niet. In de loop van de tijd heb ik zo mijn eigen dieet maar een beetje samengesteld. Ik hou me vast aan bepaalde eetregels waarbij sommige dingen bij het ene dieet passen en andere bij een ander dieet. Verder moet het vooral bij mezelf passen vind ik. En helpt het al? Geen idee, ik doe maar wat.

Wat ik wel ontdekt heb is dat ik dit dus gewoon kan. Iets juist wel of niet nemen en me daaraan houden. En ook weer niet te krampachtig. Een soort kracht ontdekken in jezelf, maar het ook vooral niet te serieus nemen. Of ik verder nog wat heb geleerd van het leven sinds ik MS heb? Nou niet echt iets om trots op te zijn. Jaloers zijn, het vervloeken van de stomste dingen, zwartgallige humor. Nou daar kom je ver mee, haha. Beslist geen engeltje geworden, dat is nou jammer.