Toen ik gisteren wakker werd draaide de lamp als een malle over het
plafond. Geschrokken kneep ik mijn ogen weer dicht. Voorzichtig probeerde ik
het nog een keer. Vreemde gewaarwording. Weer leek het alsof de lamp rondjes
draaide. De muur dan maar. Ook het schilderij deinde op en neer. Plafond? Muur?
Plafond, muur, ogen dicht. Nog een keer. Plafond, muur, lamp, schilderij. Langzamerhand
wordt het minder. Ondertussen heb ik me natuurlijk van alles afgevraagd. Zou er iets met mijn ogen aan de hand zijn? Zou ik kunnen staan? Val ik om, kan ik
lopen?
MS, wat flik je me nou weer!
Of heeft het er niks mee te maken. Gewoon even duizelig, kan dat?
Voorzichtig sta ik op. Eerst de voetjes op de grond. Langzaam gaan
zitten. Dan nog staan. Ik loop zelfs weg zonder te botsen in de deuropening. Het gaat, niks aan de hand. Een beetje zwaar
gevoel in mijn hoofd, maar verder gaat het goed. Ook de rest van de dag blijft
alles op zijn plek. Geen draaiende of zwabberende voorwerpen. Het draaierige
gevoel blijft gelukkig weg. Loos alarm dus denk ik, hoop ik.
Bij de fysiotherapie heb ik het hele verhaal verteld. We doen dit keer
maar geen balans- en evenwichtsoefeningen. Gelukkig heb ik ook nog een
pijnlijke spier, haha. Deze wordt vakkundig los gemasseerd. Pijn is fijn, zeg
maar. Het helpt wel!
Verder heb ik de laatste tijd trouwens ook vaak het gevoel dat ik
eindeloos in hetzelfde rondje blijf draaien. Een beetje als een plaat die in
dezelfde groef blijft steken. Overslaat en dan weer hetzelfde rondje draait. De
dagen verglijden zonder dat er veel veranderingen zijn. Een jaar thuis, niet te
geloven.
Ik moet uit die cirkel van het doelloze gevoel. Maar hoe? Ik ben
begonnen met het sturen van open sollicitaties. Waarschijnlijk ga ik starten
met een opleiding. Het ene moment ben ik heel optimistisch en positief over
alles, maar dan val ik weer terug in het gevoel van uitzichtloosheid en boosheid.
Eindeloos hetzelfde rondje. Ik word zo moe van mezelf, bah. Gezanik en gezeur.
Niet dat het leven verder zo saai is hoor. Dat valt ook nog mee. We
zijn deze week naar het Steengroevetheater geweest. De fiets iets dichter bij
de ingang gezet maar verder ging het prima. Het lopen naar beneden, goed
vasthouden…. Een steuntje bij de tribune, dat gaat dan allemaal. Na de
voorstelling weer naar boven. Al helemaal geen probleem, conditie als een
paard. Gezellig uit eten geweest, binnenkort verhuizende kinderen. Wat dat
betreft genoeg te doen.
Vanochtend nog even naar de sportschool. Hetzelfde rondje, weer! Toch
voelt het goed. Geruststelling, dat gaat nog allemaal. Ach wat geeft het ook om
voorlopig nog hetzelfde rondje te doen. Er komt vast wel weer een nieuwe ronde
met nieuwe kansen.
