“Hoe is het met je? Staat het zo’n beetje stil?”, vroeg iemand me
gisteren. Tsja, als ik dat toch eens wist. Gisteren had ik niet zo’n goede dag.
Ik had last van mijn been. Zwaar, moeite om het op te tillen. Dan hoop ik dat
het niet opvalt, maar waarom eigenlijk? Bovendien is dat ijdele hoop, want je
kan duidelijk zien dat ik loop te trekkebenen. Ook mijn stemming was nogal
somber in de loop van de dag. En dat ging zo goed de laatste tijd. Wat dat
betreft is het herstel nog broos. Er hoeft maar iets te gebeuren, iets kleins,
ongrijpbaars, iets wat niet te beredeneren is, of het is genoeg om in de mineur
te raken.
Ik probeer mezelf maar voor te houden dat het een proces is waar ik
door moet. Er is een grote verandering gaande. Daar waar het altijd vertrouwd
voelde, daar hoor ik niet meer bij. Daar gaat alles gewoon door, ik moet een
nieuwe weg zien te vinden. Dat kost even tijd. Maar ergens komt het vast wel
goed. Ik ben begonnen met mijn opleiding. Leuk is het, best een uitdaging. Ik
gebruik mijn praktijkopdrachten ook als netwerkgesprekken. Nou ja, is ook zo
toch? Ik laat me overal zien, vertel in
welke positie ik momenteel zit. Waar ik mee bezig ben.
Op 12 oktober was het precies twaalf jaar geleden dat ik de diagnose MS
kreeg. Twaalf jaar met ups and downs. Eigenlijk wel lang al. Best goed
misschien om daar even bij stil te staan.
Of de MS stilstaat is eigenlijk nooit te zeggen. Dat weet je alleen als
je terugkijkt en je verschillen in functioneren opmerkt. Maar het heeft zo
weinig zin. Wat heb je eraan om te weten dat het minder goed gaat dan een jaar
terug. Ook zegt het niets over volgend jaar, of het jaar daarop.
Leven in het nu. Jaja, klinkt heel mindful.
“Sometimes I feel I’m going
nowhere, sometimes I’m sure I never will, she said it’s because I’m always
moving, I never notice because I never stand still” ( Passenger, Whispers)
Deze week de nodige sportmomenten weer gehad. Maandag gewoon fysio en
aquafysio, dinsdag sportschool, woensdag aquafysio en vandaag sportschool en
gewone fysio. So I never stand still…
Ik vertelde bij de fysiotherapie van mijn slechte been gisteren. Dat
links niet mee wilde en dat ik er van baalde. Dat ik er ook nooit een oorzaak
voor kan vinden. Meestal is er geen relatie tussen inspanning en uitval te
vinden. Dus kun je ook niets doen om het te voorkomen.
Ik kan alleen constateren dat het zo is en ik moet er maar geen conclusie
aan verbinden. Ademhalen en weer verder. “Maar”, vond mijn fysio, “het is ook
goed om stil te staan bij wat er allemaal wel goed gaat. Die linkerkant doet
misschien niet altijd even goed mee, maar verder ben je heel sterk. Rechts gaat
goed, rugspieren en buikspieren zijn sterk, sterke core dus. Ik ken echt maar
weinig vrouwen van jouw leeftijd die zo’n goede conditie hebben!” Zo, dus….. daar wil ik best even bij
stilstaan.
Even dan, morgen sportschool en zaterdag naar Utrecht voor een lesdag.
