Bang ben ik. Bang voor alles. Bang voor pijn, voor achteruitgang. Bang
voor drempels, opstapjes, om te struikelen. Bang voor nieuwe dingen en bang om
op te geven wat niet meer gaat.
Hoe ontwrichtend werkt het om je baan te verliezen. Hoe ontwrichtend
werkt het om niet meer te kunnen vertrouwen op een lijf dat functioneert zoals
het altijd deed. Geen zekerheid meer te hebben over dat wat je aankan. Geen
zekerheid te hebben over je werkelijkheid. Klopt je eigen waarneming. Dat wat
ik vind, is dat ook zo. Niet meer geschikt zijn voor het werk dat je al jaren
hebt gedaan. Dat je na een hele tijd daar misschien toch in mee moet gaan.
Misschien is het ook geen goed idee meer. Bang dus. Dwalend, zoekend en toch
maar weer gaan.
Nu ga ik het doen, ik heb me opgegeven. Naast de dingen die ik moet, de
re-integratieverplichtingen, gesprekken , afspraken en open sollicitaties, ga
ik een opleiding volgen.
Ik weet niet of het gaat lukken, maar dat zien we dan wel weer. Het is
een eenjarige opleiding tot kindercoach. Het zal me in ieder geval prikkelen
tot het gebruiken van mijn hersens. Prikkelen, hersens….. in mijn geval moet
dat lukken.
Weer naar school, leren. Ik weet niet of ik dat nog kan, maar we zullen
het zien. Het is niet elke week, dat scheelt. De eerste keren een dag naar
Utrecht en daarna hoor ik nog waar het zal zijn.
Onzeker ben ik er wel over. Is dit wel een goed plan. Niet te hoog
gegrepen? Heb ik er uiteindelijk iets aan? Maar wat valt er te verliezen. Ik
hoef nergens verantwoording af te leggen. Als ik het niet probeer lukt het in
ieder geval niet. Het kan hooguit een teleurstelling zijn als het niet gaat
werken. Teleurstellingen horen er soms bij. Het hoeft niet altijd leuk te zijn.
Maar vooralsnog ga ik er maar vanuit dat het dat wel is.
Verder gaat het niet zo geweldig trouwens, de laatste tijd. Dan weer
dit, dan weer dat. Pijntje hier, pijntje daar. Slapen is ook niet alles, maar
ja zo gaat dat soms. Ik heb veel in de auto gezeten de afgelopen weken en dan
een portie stress erbij. Gelukkig heb ik twee keer in de week fysiotherapie. In
plaats van de oefeningen worden nu de pijnlijke plekken behandeld. Ik denk dat
het gaat helpen. Zeker als ik weer in mijn normale invulling van de dagen zit. Maar
soms maakt het bang.
Bang voor donker, bang voor koud, bang voor moe, moe van bang. Maar
verder gaat het wel. Opstaan en weer verder gaan.
Gelukkig is na de vakantietijd al het sporten wel weer begonnen. Na
alle drukte van de laatste tijd gaat dat nu weer helemaal zijn gangetje. Mijn
vaste groepjes en de normale vaste tijden van gaan. Bijna elke dag, dat geeft
houvast in bange tijden.
0 reacties:
Een reactie posten