Subscribe:

zondag 13 november 2016

Komt wel goed schatje

De beroepskeuzetest is achter de rug. Dat was een heftig dagje. Niet zo maar even lijstjes invullen, maar flink de diepte in met een psycholoog. Waar sta je in het leven, waar kom je vandaan, wat heb je meegemaakt. Dus, zucht. ’t Zat niet altijd mee. Daarna nog weer testen invullen. Woordreeksen, cijferreeksen, spiegelfiguren. Dat werk en dat is ook nog niet echt gemakkelijk. Het hoofd is moe. Aan het eind van de dag wordt de uitkomst besproken. Het brengt niet echt veel verrassingen met zich mee. Ik kom toch uit in de creatieve hoek of het werken met kinderen, mensen.
Nu is het wachten nog op het verslag. Dan kan ik daar samen met mijn consulent naar kijken. Maar ’t valt over het algemeen nog niet zo mee voor me. Het vertrouwen in eigen kunnen is behoorlijk aangetast. Het voelt alsof de benen onder me vandaan zijn geschopt. Daar lig ik dan. God mag weten wat ik nu moet doen. Wat kan ik nog? Wat wil ik? En heeft het wel zin om ergens aan te beginnen als ik dat straks misschien ook niet meer kan?

We moeten uitkijken naar werk dat ik nog heel lang vol kan houden. Dat moet dan een soort kansberekening worden als je MS hebt. Wat vandaag lukt kan morgen anders zijn. Wat is het probleem of wat gaat het worden?  Zal het de balans zijn, het evenwicht, het lopen? Of wordt het de spraak, het zicht, het cognitieve vermogen? Waar zullen we eens op inzetten? Eigenlijk is het maar een blinde gok, een  sprong in het duister. God zegene de greep.
Ik weet best dat er na een tijdje misschien weer nieuwe kansen komen. Dat je het positief moet zien. Niet denken in beperkingen, maar in mogelijkheden. Maar ik zie het nu nog even niet. Mag ik alsjeblieft, asjeblieft nog even blijven liggen?

Gisteren liep ik weer mijn rondje. Het was al donker dit keer. Dat heb je nu, al snel begint de avond. De lucht vulde zich met de geur van natte bladeren. Hier en daar een vleugje open haard. Het was koud, maar het regende niet. In mijn hoofd sprak Arjan Ederveen als zo’n therapeuten-achtig typetje. Hij gaf me goede raad. “Heel goed, heel goed. Laat het maar komen. Het valt ook niet mee!” En met zijn naar binnen gezogen: “Ja, ja, ja,” , beaamde hij alles wat ik zei en gaf me hij me overal gelijk in. Ach ja, dat doet mijn hoofd. Ook een rijkdom zo’n brein waar mensen tegen je praten. Best gezellig zo en ook wel weer grappig. Ik doe mijn kleine rondje. Mijn been doet goed mee vandaag, dus dat is mooi.

Ik moet mijn CV opnieuw bekijken en aanvullen. Misschien eens gaan netwerken. Vacaturesites bekijken. Mogelijkheden onderzoeken. Maar  voorlopig weet ik het nog even niet.
De dagen rijgen zich aaneen. Van de zomer werd het herfst. Elke dag komt de zon weer op. Ga ik naar de sportschool vandaag, of is het zwembad aan de beurt.
Vandaag heb ik mijn baantjes weer gezwommen, morgen doe ik een rondje sportschool en heb ik fysiotherapie. Zo gaat het verder. Een weinig inspirerend bestaan. Maar ja, dat is nu één keer zo.
Misschien moet dat ook een tijdje op die manier. Even wachten wat er gaat gebeuren. Gesprek hier, gesprek daar, zus een verslag of zo een rapport. We zullen het wel ondergaan.


Komt wel goed schatje. Komt wel goed.

0 reacties:

Een reactie posten