Subscribe:

woensdag 29 maart 2017

Draagkracht

Soms doet afscheid nemen zo’n zeer. Ergens niet meer bij te horen. Buitengesloten worden. Om verschillende redenen misschien. Keuzes die je niet zelf maakt, maar waar je toe gedwongen wordt. Het gaat te snel en zo traag tegelijkertijd. Het zij zo. Misschien is het beter om het niet in woorden proberen te vangen. Gewoon te ondergaan. Het de tijd te geven om te slijten. Het zal minder worden. Net als een wond waar een korstje op komt. Die kan je ook beter met rust laten. Niet aanzitten, maar rustig laten helen. Niet meer praten en alles van verschillende kanten belichten. Niet meer denken. Niet meer als dan dit of misschien zo. Diep ademhalen en doorgaan.
Met fysiotherapie zijn we de laatste tijd vaak bezig met squats en deadlifts. Met de squats heb ik tegenwoordig een gewicht van twintig kilo op mijn schouders. Een stang met twee gewichten eraan en dan squatten. Belangrijk is om je rug recht te houden, ondanks de last op je schouders. Dat lukt een flink aantal herhalingen.  Bij de deadlifts heb ik een gewicht voor mijn borst vast. De bedoeling is dat ik dit voor mijn lijf langs laat zakken tot bijna op de grond. Iets de knieën van het slot en weer een rechte rug. Ook nog doorademen, ook dat nog. Ja, redelijk cruciaal, dat ademen. Is wel aan te raden, om in alle omstandigheden te blijven ademen. Eerst herhalingen met vijftien kilo, daarna doen we een setje met twintig kilo. Recht naar voren kijken. Dat moet ook. Dan moet ik altijd denken aan een cursus die ik ooit heb gevolgd voor het tillen van kinderen. Dat je kinderen niet altijd beschermend met het gezicht naar je toe hoeft te dragen, maar dat je ze ook andersom kan dragen zodat ze om zich heen kunnen kijken. “Dit is de wereld, daar moet je het mee doen!” Dat denk ik nu ook maar voor mezelf. Niet naar beneden kijken of terug, maar recht naar voren. Dit is mijn wereld en daar ga ik het mee doen.
Sterker worden en je rug recht houden. Op zoek naar nieuwe dingen en de tijd voorbij laten gaan. Het fijne is, dat gaat vanzelf. Het werd herfst, winter en nu al weer lente.
Vanochtend ben ik al weer naar aquafysio geweest. Gisteren was ik daar ook al bij. Het moet niet gekker worden. Maar het is leuk en gezellig. Vanmiddag heb ik ook nog gewone fysiotherapie. Ik hoop dat ik nog een beetje heel ben gebleven. Maar volgens mij gaat het wel.
Mijn energieniveau is redelijk op peil de laatste tijd. Waarschijnlijk komt dat ook door het zonnetje. Ik functioneer dan altijd beter. De tijd is afgelopen weekend verzet. Heerlijk dat het langer licht blijft. ’s Avonds nog even een stukje fietsen.
Bloesem zien, overal zien we  al weer een beetje groen, reeën tegen de bosrand. Diep inademen en vooral niet praten of denken. Daarover dan….
’t Is boekenweek deze week. Zondag was daar even het toppunt van genieten. Onze boekenbonnen ingewisseld voor een paar mooie boeken. Daarna heerlijk in de tuin, in het zonnetje beginnen aan een vers boek. Hoe licht kan het leven zijn. Dan te weten dat we komende zondag met ons boekenweekgeschenk gratis met de trein op pad kunnen. Tsja, dan even geen veertig baantjes zwemmen zondagochtend. Dat sla ik dan maar een keertje over.
Met mijn trainingsfrequentie van de laatste tijd moet dat kunnen. Al bijna weer naar fysio toe nu. Eens kijken of ik mijn rug nog recht kan houden vandaag.




maandag 20 maart 2017

Kniesrecht

Traag en stroperig trok de zondag gisteren aan ons voorbij. ’s Ochtends begon ik, zoals bijna elke zondag, met de gang naar het zwembad. Ik moest wachten bij de spoorwegovergang op de trein die tergend langzaam in beweging kwam. Daar hadden we de eerste vertraging al te pakken. Toch was ik op tijd bij het zwembad. Het groepje trouwe zondagzwemmers stond al te wachten bij de ingang, totdat de deur geopend werd.  Ze hadden me gemist, want ik had een weekje overgeslagen. Dat voelt dan wel weer goed, dat iemand je mist als je niet komt.
Eenmaal in het zwembad voelde zelfs het water dik en stroperig aan. Het was alsof bij elke zwemslag het water tegenwerkte. Het geschreeuw van de spelende kinderen klonk extra schel en blikkerig over het wateroppervlak. Bij elk baantje moest ik een stukje naar links of naar rechts om zonder botsingen door te kunnen zwemmen. De lucht buiten was grijs en zwaar, waardoor het water niet zo vrolijk glom en schitterde dan het anders deed. Het ging dan wel niet helemaal zo vlot dan normaal, maar ik voltooide toch mijn vaste aantal baantjes. Dat het moeizaam zwemmen was lag niet aan mij, hoorde ik. Andere mensen hadden ook moeite om hun slag te vinden. Soms is dat zo. Wat meer beweging in het water, onrustige zwemmers, kinderen die in het water springen.….
Thuis koffie dan maar. Ik lees wat, doe een spelletje op mijn telefoon. Vul de dag met nutteloze dingen. Heb geen zin om ook maar iets te ondernemen.
Laten we het er maar op houden dat het goed is om af en toe een dag helemaal niks te doen. Hoewel het de laatste tijd wel erg vaak voorkomt. Ben ik toch een beetje aan het kniezen misschien. Daar waar ik laatst nog beweerde dat ik vond dat ik best een nuttige dagbesteding had, voelt dat niet altijd zo. Ik beken, ik knies.  Waar ik vorige week nog gebruik maakte van mijn kiesrecht, wil ik me deze week beroepen op mijn kniesrecht.
Soms is het namelijk ook best moeilijk om de moed erin te houden. Ik ben nu al een maand of negen thuis. Arbeidsongeschikt, maar toch niet helemaal. Met een vette stempel van MS, maar verder voel ik me goed. Dit is de tijd dat ik eigenlijk heel blij moet zijn, omdat de MS maar heel traag voortschrijdt. Er zijn nog weinig beperkingen, dingen die mij belemmeren in het dagelijks leven. Maar ja, toch ben ik beland in een oerwoud van regelgeving, trajecten, tweede spoor. Dat geeft veel reden om te piekeren, je lamgeslagen te voelen. Geen idee waar alles op uitdraait.
Ook deze maandag begint grijs en somber. ’s Nachts heb ik warrig gedroomd van werk en mijn gezondheid. Vanochtend heb ik niets op de planning staan, tijd genoeg dus om te somberen. Ja, ik knies. Mag het alsjeblieft?
Maar het komt wel weer goed hoor! Vanmiddag ga ik naar de sportschool en heb ik fysiotherapie. Ik moet mijn functie mogelijkheden lijst daarbij in gedachten houden, want die moet misschien aangepast. Waarschijnlijk kan ik meer.
Verder ga ik deze week beginnen met mijn werkervaringsplaats. Twee halve dagen aan het werk. Om uit te proberen wat nog binnen de mogelijkheden ligt qua werk en om weer een arbeidsritme op te pakken.
Bovendien wordt het lente!




maandag 6 maart 2017

Duur grapje

Een tijdje geleden kreeg ik bericht van mijn zorgverzekeraar dat er zorgkosten voor me waren gemaakt. Dus eigen risico…. Betalen, volledig. Nou gaat dat bij mij heel snel hoor, met dat eigen risico. Eén keer medicijnen en ik kom aan minstens vier keer zo’n bedrag. Tsja, ik ben een grootverbruiker.
Ik voel schuld en boete, wat ik al niet aan kosten maak zo door het jaar heen. Is het dan ook niet eerlijk dat ik wat meer moet betalen? Eerlijk, eerlijk, niet alles wordt eerlijk verdeeld. Liever had ik ook geen MS gehad. Dat is ook niet eerlijk. Gelukkig hebben we er geen zeggenschap over. Eerlijke verdeling van ziektes, wie moet dat bepalen.
Laatst was het de week van de zeldzame ziektes. Probleem met dat soort ziektes is dat er, doordat ze zo weinig voorkomen, minder geld gaat naar onderzoek. Over eerlijk gesproken…. Maar goed, MS hoort daar niet bij.  Als je vertelt dat je MS hebt, reageren mensen bijna altijd met een verhaal over zus, tante, oom, buurvrouw, neef die het ook heeft. Met andere woorden: het komt heel vaak voor. Meestal vergezeld met de woorden: “Maar die heeft het veel erger!” Okee, prima, genoeg om weer over na te denken. Op de eerste plaats: ik heb nog niks te klagen. Op de tweede plaats: een geruststellende gedachte, dat het nog veel erger kan. Haha, maar zo zou ik zelf waarschijnlijk ook reageren. Want wat moet je zeggen? Je zoekt toch naar iets wat je kent in je eigen wereld.
Maar ach, nu ik dan mijn eigen risico er weer in één keer doorheen gejast heb betekent dat wel dat ik maandelijks ruim 30 euro bovenop mijn zorgpremie betaal.
Lastige onderwerpen zijn het. Liever had ik niets nodig. Hoeveel geluk heb je dan wel niet?
Nou ja, vandaag ook weer een geluksmomentje. Ik heb een vlekje weggewerkt. Vandaag moest ik naar de internist voor het vlekje op mijn lever. Twee jaar geleden is dat bij toevalsbevinding ontdekt. Ik kreeg toen allerlei onderzoeken in verband met de start van nieuwe medicijnen. Sindsdien heb ik een aantal keer een echo gehad van mijn bovenbuik. Vandaag kreeg ik de uitslag van de laatstgemaakte echo. Op raadselachtige wijze is het vlekje weg. Dus, dat is mooi. Daar hoef ik in ieder geval niet meer terug te komen.
Nou de rest van de vlekjes nog.