Draagkracht

Soms doet afscheid nemen zo’n zeer. Ergens niet meer bij te horen. Buitengesloten worden. Om verschillende redenen misschien. Keuzes die je niet zelf maakt, maar waar je toe gedwongen wordt. Het gaat te snel en zo traag tegelijkertijd. Het zij zo. Misschien is het beter om het niet in woorden proberen te vangen. Gewoon te ondergaan. Het de tijd te geven om te slijten. Het zal minder worden. Net als een wond waar een korstje op komt. Die kan je ook beter met rust laten. Niet aanzitten, maar rustig laten helen. Niet meer praten en alles van verschillende kanten belichten. Niet meer denken. Niet meer als dan dit of misschien zo. Diep ademhalen en doorgaan.

Met fysiotherapie zijn we de laatste tijd vaak bezig met squats en deadlifts. Met de squats heb ik tegenwoordig een gewicht van twintig kilo op mijn schouders. Een stang met twee gewichten eraan en dan squatten. Belangrijk is om je rug recht te houden, ondanks de last op je schouders. Dat lukt een flink aantal herhalingen.  Bij de deadlifts heb ik een gewicht voor mijn borst vast. De bedoeling is dat ik dit voor mijn lijf langs laat zakken tot bijna op de grond. Iets de knieën van het slot en weer een rechte rug. Ook nog doorademen, ook dat nog. Ja, redelijk cruciaal, dat ademen. Is wel aan te raden, om in alle omstandigheden te blijven ademen. Eerst herhalingen met vijftien kilo, daarna doen we een setje met twintig kilo. Recht naar voren kijken. Dat moet ook. Dan moet ik altijd denken aan een cursus die ik ooit heb gevolgd voor het tillen van kinderen. Dat je kinderen niet altijd beschermend met het gezicht naar je toe hoeft te dragen, maar dat je ze ook andersom kan dragen zodat ze om zich heen kunnen kijken. “Dit is de wereld, daar moet je het mee doen!” Dat denk ik nu ook maar voor mezelf. Niet naar beneden kijken of terug, maar recht naar voren. Dit is mijn wereld en daar ga ik het mee doen.

Sterker worden en je rug recht houden. Op zoek naar nieuwe dingen en de tijd voorbij laten gaan. Het fijne is, dat gaat vanzelf. Het werd herfst, winter en nu al weer lente.

Vanochtend ben ik al weer naar aquafysio geweest. Gisteren was ik daar ook al bij. Het moet niet gekker worden. Maar het is leuk en gezellig. Vanmiddag heb ik ook nog gewone fysiotherapie. Ik hoop dat ik nog een beetje heel ben gebleven. Maar volgens mij gaat het wel.

Mijn energieniveau is redelijk op peil de laatste tijd. Waarschijnlijk komt dat ook door het zonnetje. Ik functioneer dan altijd beter. De tijd is afgelopen weekend verzet. Heerlijk dat het langer licht blijft. ’s Avonds nog even een stukje fietsen.

Bloesem zien, overal zien we  al weer een beetje groen, reeën tegen de bosrand. Diep inademen en vooral niet praten of denken. Daarover dan….

’t Is boekenweek deze week. Zondag was daar even het toppunt van genieten. Onze boekenbonnen ingewisseld voor een paar mooie boeken. Daarna heerlijk in de tuin, in het zonnetje beginnen aan een vers boek. Hoe licht kan het leven zijn. Dan te weten dat we komende zondag met ons boekenweekgeschenk gratis met de trein op pad kunnen. Tsja, dan even geen veertig baantjes zwemmen zondagochtend. Dat sla ik dan maar een keertje over.

Met mijn trainingsfrequentie van de laatste tijd moet dat kunnen. Al bijna weer naar fysio toe nu. Eens kijken of ik mijn rug nog recht kan houden vandaag.