De laatste dag van het jaar. Nog net
even tijd om een stukje op mijn blog te schrijven. Waar de jaaroverzichten met
van alles en nog wat over elkaar heen buitelen, voel ik op een dag als deze
toch ook de behoefte om terug te kijken op het afgelopen jaar. Als ik zo eens
teruglees zie ik dat ik in het hele jaar periodes ken dat het redelijk goed
gaat, maar ook regelmatig dat ik baal van alle klachten. Dit jaar moest ik wat
vaker dan normaal bloedprikken om te kijken of de waarde van mijn lymfocyten
nog hoog genoeg was om een eventuele infectie met het coronavirus aan te
kunnen. Gelukkig was dat steeds het geval.
Een periode van intelligente lockdown.
Geen zwembad, geen sportschool, geen fysiotherapie. Lege dagen, zonder de
mensen die ik normaal zie. Daarna kwam alles weer een beetje op gang.
Behoorlijk op gang voor mij. Ik was er vies druk mee. Eerst het zwembad en toen
ook de sportschool. Maar ja, nu zitten we zoals bekend zo’n beetje in een
volledige lockdown. Gelukkig gaat mijn fysiotherapie wel gewoon door. Dat
scheelt.
Op zich heb ik niets uit te staan, maar
het is wel een beetje saai. Ik moet er voor zorgen dat mijn conditie op peil blijft en dat ik
voldoende beweeg. Ik hoop maar dat ik niet al te veel achteruit ga. Mijn
wandelingetjes maak ik dan ook regelmatig. Dat gaat de ene keer wat beter dan
de andere. Misschien dat ik langzamerhand het effect van de Fampyra ga missen? Toch
nog maar eens overleggen met de neuroloog.
Dat mijn weerstand toch niet helemaal
goed is heb ik de afgelopen tijd gemerkt. Ik begon met een vlekje op mijn been
dat niet wegging maar groter werd. Toch de huisarts maar even laten zien dus.
Krentenbaard was zijn diagnose. Ja hoor, dat heb ik weer. Vijfentwintig jaar in
de kinderopvang gewerkt en heel wat ‘krentenbaarden’ voorbij zien komen, maar
in die tijd altijd de dans ontsprongen. Ik kreeg er een zalfje voor. Eerst
dacht ik dat het hielp, maar na een paar dagen kwamen er steeds meer vlekjes
bij. Zowel mijn linker- als mijn
rechterzij begon mee te doen. Ook vlekjes. Nou oogde het voor mijn gevoel niet
echt als krentenbaard, want die gevalletjes zagen er meestal vrij heftig uit.
Met blaasjes, pus en korsten. Gelukkig had ik dat allemaal niet. Keurige
vlekjes, niks mis mee. Maar moet natuurlijk niet, dus moest ik toch maar weer
naar de huisarts. Mijn immuunsysteem kreeg inderdaad de schuld. Meestal is een
simpel zalfje afdoende. Bij mij dus niet. De huisarts besloot flink in te
zetten. Ik kreeg er nog een zalfje bij en een antibioticakuur voor tien dagen. De
eerste dagen was ik beroerd van de kuur, maar vandaag gaat het. Bovendien lijkt
het allemaal de goede kant op te gaan. Ik begin maandag in het nieuwe jaar
gelijk weer met bloedprikken, eind van de week terugkomen bij de huisarts De
week daarop controle bij de neuroloog en eind van de maand de jaarlijkse
controle bij de dermatoloog. Zij controleert mijn lijf op verdachte vlekjes. Ik
hoop maar dat mijn krenten dan weg zijn, vlekjes genoeg momenteel maar dat zijn
onschuldige. Op zich was de timing van deze infectie wel goed, het zwembad was
toch dicht. Tegen de tijd dat het weer open is ben ik vast wel vlekkeloos. Op
naar een goedlopend en vlekkeloos 2021!
