Subscribe:

woensdag 12 augustus 2015

Geen garantie

Zoals het er nu uitziet is het vlekje in mijn lever hoogstwaarschijnlijk een kluwen bloedvaatjes. Het kan niet met zekerheid gezegd worden, maar het lijkt er het meest op. Over drie maanden moet ik weer bloed laten prikken en een echo laten maken. Als er dan niks veranderd  is dan lijkt het er nog meer op dat het een opeenhoping van bloedvaten is. Een soort wijnvlek dus, maar dan in je lever. De internist kan het nu nog niet met zekerheid zeggen. Ik krijg dus geen garantie. Maar ja, wie heeft dat nu wel? Ik moet de hele tijd denken aan het  geborduurde schilderijtje dat bij mijn opa en oma hing.  Een strenge spreuk: ’Van het concert des levens krijgt niemand een program’. Het maakte nogal indruk op mij als klein meisje. Zeker als er verder nog geen bezoek was bij opa en oma bleef de tekst nogal hangen in dat kleine hoofdje. Neem daarbij het strenge getiktak van de klok. Deze was trapsgewijs omringd door de trouwportretten van de ooms en tantes. Gelukkig duurde het meestal niet zo lang voordat er meerdere neefjes en nichtjes kwamen. Dan was de strenge spreuk snel vergeten. We speelden in het trappenhuis en bij de lift. Eigenlijk mocht dat niet, maar het werd zo’n beetje gedoogd. Dat gedonder kon je in de kleine kamer bij opa en oma ook niet hebben.
Dat je van tevoren niet weet wat je allemaal op je bordje krijgt is natuurlijk wel waar. Kan zo maar gebeuren dat je van het ene onderzoek in het andere rolt. Bij mij is de laatste tijd al veel in kaart gebracht. MRI-scan hersenen: check, MRI-scan ruggenmerg:check ,bloedonderzoek: check, controle oogarts:check, hartfilmpje:check, echo van het hart:check, fietstest: check, CT-cardiac: check,dagopname eerste inname Gylenia: check,  echo bovenbuik: check, CT-scan buik: check. 
Hier en daar een vlekje maar verder gaat het goed.
Over drie maanden nog weer eens een echo van mijn buik en weer bloedonderzoek. Afwachten, maar wat zegt het allemaal? Dat ik dit nu weet zegt helemaal niets over toekomst. Wat dat betreft vind ik het lied van Youp van ’t Hek zo mooi. Niemand weet hoe laat het is:
“Vannacht in m'n slaap word ik plots overvallen, straks komt een auto en die rijdt me kapot
wanneer zal de dood zijn fiets bij mij stallen? wat zal mijn clou zijn? hoe is mijn plot?”……..
dus moeten we dansen en moeten we vrijen, moeten we lachen en drinken vol vuur
lief hou me vast want nu ben ik nog bij je, tijd is toch geld dus het leven is duur
en ik merk elke dag dat ik me vergis, en dat er dan nog een dag over is…….
is ‘t vijf voor twaalf of net half zeven? hoeveel uur heb ik nog of rest mij een kwartier?
hoe lang mag ik doorgaan, nog doorgaan met leven? ik heb echt geen idee en ik grijp het plezier
en ik merk elke dag dat ik me vergis en dat er dan nog een uur over is..”
Voorlopig heb ik dus alleen weer even met zekerheid MS. Een beetje dan, want het kan nog veel erger. Ook iets dat zeker is! Vandaag toch maar weer eens een rondje gelopen. Even zien hoe slecht het nog gaat. Check, nog steeds niet geweldig. Maar ik loop, wandel, loop, doe wat oefeningen bij een boom. Best fijn even houvast. Het gaat , ik loop mijn rondje. Val niet, ben er niet bij gaan liggen en je moet toch weer  ergens beginnen. Of gewoon niet stoppen, behalve als het echt, echt niet meer gaat.

Morgen afspraak bij de sportschool. Om de drie maand heb ik een check, check!, om te kijken hoe het gaat! Daarna nog fysiotherapie en dan kunnen we er weer tegen.