Subscribe:

dinsdag 16 oktober 2018

Keep on rolling


Afgelopen vrijdag was het precies dertien jaar geleden dat ik de diagnose MS kreeg. Dertien jaar al weer! Zo bekeken valt het allemaal wel mee. Er kan nog heel veel. Toch heb ik ook behoorlijk wat in moeten leveren in die jaren. Allereerst het onbekommerde leven, de vanzelfsprekendheid dat alles over het algemeen goed zal gaan. Dat morgen en overmorgen, volgende week en volgend jaar min of meer hetzelfde zullen voelen. De laatste jaren heb ik te kampen met wat meer fysieke achteruitgang. Hardlopen lukt niet meer, ook moest ik afscheid nemen van een werkend bestaan. Nou ja, van die dingen. Maar het went en je groeit er in mee. Zo gingen we afgelopen weekend een paar dagen weg. Leeuwarden was onze bestemming. Superleuk natuurlijk, maar ik wilde geen spelbreker zijn wat er zou kunnen op loopgebied. Dat is voor mij tegenwoordig toch wel beperkend, dat lopen. Zo lastig!
Na er een hele tijd over getwijfeld te hebben, had ik toch maar een rolstoel geleend. Zo, dat is toch wel een ding. Ik heb de neiging om steeds rolstoeltje te zeggen, alsof dat de stap iets minder groot maakt. Een lange autorit, verschillende keren in en uit de auto stappen en dan nog een eind rond willen lopen in een stad is momenteel niet meer zo’n goede combi. Dus het was wel een goed plan om de rolstoel mee te nemen en ik heb er dankbaar gebruik van gemaakt dit weekend.  Geen jaloerse blikken op peuters in buggy’s, mensen in scootmobielen als ik mij na een tijdje lopen  moeizaam voortbeweeg over straten, stoepjes en tussen de mensen. Zo zie je ook nog eens wat anders dan opstaande straatstenen, stoepen, kuiltjes en ongelijkheden in de straat. We hebben ook wel gelachen, want manoeuvreren met een rolstoel is ook een hele kunst. Bovendien moet je de rem niet vergeten op zijn tijd. Het was wel weer een ervaring, dat zitten in een rolstoel. Ik merkte dat mensen over het algemeen heel erg bereid zijn om te helpen. Ze geven ruimte, op een terras worden stoelen aan de kant geschoven. Waar je vroeger een medehardloper groette die je tijdens je hardlooprondje tegemoet liep, word ik nu vriendelijk toegeknikt door andere mensen in rolstoel of scootmobiel. Ons kent ons, zo gaat dat. Maar ik kan er nog wel gewoon uit opstaan, nóg wel gelukkig. Soms is dat gemakkelijker, maar voor langere afstanden was dit ideaal. Lopen kost soms zoveel aandacht en energie. Maar vandaag is ’ie weer weggebracht. In mijn dagelijkse normale leventje kan ik nog heel goed zonder. Lopen gaat over het algemeen redelijk, als ik het maar afwissel met voldoende rust.
Maar een hulpmiddel als dit biedt wel veel meer mogelijkheden. Voor de vakantie bijvoorbeeld. Mogelijkheden rollen zich voor me uit! Het ding inklappen, achterin de auto en zonodig gebruiken. Vooral omdat het zo wisselend is hoe het gaat, is dit langzamerhand een goede optie.
Maar toch, maar toch…