Afgelopen vrijdag was het precies dertien jaar geleden dat ik
de diagnose MS kreeg. Dertien jaar al weer! Zo bekeken valt het allemaal wel
mee. Er kan nog heel veel. Toch heb ik ook behoorlijk wat in moeten leveren in
die jaren. Allereerst het onbekommerde leven, de vanzelfsprekendheid dat alles
over het algemeen goed zal gaan. Dat morgen en overmorgen, volgende week en
volgend jaar min of meer hetzelfde zullen voelen. De laatste jaren heb ik te
kampen met wat meer fysieke achteruitgang. Hardlopen lukt niet meer, ook moest
ik afscheid nemen van een werkend bestaan. Nou ja, van die dingen. Maar het
went en je groeit er in mee. Zo gingen we afgelopen weekend een paar dagen weg.
Leeuwarden was onze bestemming. Superleuk natuurlijk, maar ik wilde geen
spelbreker zijn wat er zou kunnen op loopgebied. Dat is voor mij tegenwoordig
toch wel beperkend, dat lopen. Zo lastig!
Na er een hele tijd over getwijfeld te hebben, had ik toch
maar een rolstoel geleend. Zo, dat is toch wel een ding. Ik heb de neiging om
steeds rolstoeltje te zeggen, alsof dat de stap iets minder groot maakt. Een
lange autorit, verschillende keren in en uit de auto stappen en dan nog een
eind rond willen lopen in een stad is momenteel niet meer zo’n goede combi. Dus
het was wel een goed plan om de rolstoel mee te nemen en ik heb er dankbaar
gebruik van gemaakt dit weekend. Geen
jaloerse blikken op peuters in buggy’s, mensen in scootmobielen als ik mij na
een tijdje lopen moeizaam voortbeweeg
over straten, stoepjes en tussen de mensen. Zo zie je ook nog eens wat anders
dan opstaande straatstenen, stoepen, kuiltjes en ongelijkheden in de straat. We
hebben ook wel gelachen, want manoeuvreren met een rolstoel is ook een hele
kunst. Bovendien moet je de rem niet vergeten op zijn tijd. Het was wel weer
een ervaring, dat zitten in een rolstoel. Ik merkte dat mensen over het
algemeen heel erg bereid zijn om te helpen. Ze geven ruimte, op een terras
worden stoelen aan de kant geschoven. Waar je vroeger een medehardloper groette
die je tijdens je hardlooprondje tegemoet liep, word ik nu vriendelijk
toegeknikt door andere mensen in rolstoel of scootmobiel. Ons kent ons, zo gaat
dat. Maar ik kan er nog wel gewoon uit opstaan, nóg wel gelukkig. Soms is dat
gemakkelijker, maar voor langere afstanden was dit ideaal. Lopen kost soms zoveel
aandacht en energie. Maar vandaag is ’ie weer weggebracht. In mijn dagelijkse
normale leventje kan ik nog heel goed zonder. Lopen gaat over het algemeen
redelijk, als ik het maar afwissel met voldoende rust.
Maar een hulpmiddel als dit biedt wel veel meer mogelijkheden.
Voor de vakantie bijvoorbeeld. Mogelijkheden rollen zich voor me uit! Het ding
inklappen, achterin de auto en zonodig gebruiken. Vooral omdat het zo wisselend
is hoe het gaat, is dit langzamerhand een goede optie.
Maar toch, maar toch…
0 reacties:
Een reactie posten