De wereld van MS

Nog steeds heb ik last van mijn lies. Niet heel erg, maar wel vervelend. Dan heb ik er ook nog wat eigenaardigs bij. Nou ja, eigenaardig. Als je MS hebt, ben je natuurlijk wel wat gewend. Het doet me een beetje denken aan dat stukje van Snip& Snap, of was het nou van Toon Hermans. Ik weet niet meer van wie het was. Hoe dan ook dat van: “Dokter, als ik hier druk, doet het daar pijn”. Maar dan echt. Als ik met mijn hand over mijn knie strijk, voel ik een tinteling, pijntje, schokje richting lies. Raar toch, dat is dus MS. Van alles kun je voelen, hebben, krijgen.

Welkom, welkom in de wereld van MS.

De MRI van volgende week vertrouw ik dus niet helemaal. Kan best zijn dat er weer een actieve laesie zit. Maar ja, dat zien we dan wel weer. Het is ook niet echt erg, alleen vervelend. Het advies van dat mopje maar ter harte nemen. “Daar niet meer drukken!”

Gisteravond zijn we naar een voorstelling in de steengroeve geweest. Midzomernachtsdroom, dat was prachtig.

Vanaf de plek waar we onze fiets hadden gestald, moesten we ongeveer een kwartiertje lopen naar de groeve. Dat is voor mij al best ver tegenwoordig. Nog voordat we de steengroeve binnen gingen kreeg ik al een beetje last van mijn benen. Het wandelen ging wat moeizamer en dan moesten we nog aan de afdaling in de groeve beginnen. Er gaat daar een mooi breed pad naar beneden. Vrij steil, dat wel. Gelukkig is het overal voorzien van een reling. Hier maak ik dankbaar gebruik van. Ik heb het nodig om me vast te houden. Onzeker en wat angstig loop ik naar beneden. De tijd van zelfverzekerd en onbevangen afdalen is al lang voorbij. Geïrriteerd sla ik het goedbedoelde aanbod om mijn jas voor me te dragen af. Zo moeilijk om hulp aan te nemen. Zelluf doen…. Zo’n kinderachtige reactie. Bah! Maar ja, het lukt allemaal. We zijn er.

Het volgende obstakel dient zich al weer aan. De tribune. Zucht, nu moeten we die nog naar boven. Dit keer neem ik wel de uitgestoken hand aan. Ik leer het wel.

De voorstelling is geweldig. Zeker als het donker wordt, is het een fantastisch schouwspel. Het licht, de figuren, de typetjes. De dans, de lichtjes. Soms doet het bijna denken aan een schilderij van Hieronymus Bosch dat tot leven gekomen is. Met de fantastische muziek erbij is het een erg indrukwekkend geheel.

Als het pauze is blijf ik maar zitten op mijn plekje. Al lang blij dat ik veilig zit. Ik verbaas me er telkens weer over hoe de mensen met groot gemak de tribune afdalen of weer beklimmen. Soms ook nog met volle handen. Zonder te knoeien, haha dat zou mij dus echt niet lukken.

Er zijn ergere dingen. Ik ben er maar mooi en laat me lekker onderdompelen in de sprookjesachtige wereld van de Midzomernachtsdroom.

De terugweg naar de fiets gaat gemakkelijker. Als ik de tribune af ben tenminste. Maar het pad omhoog, dat kan ik wel. Op de één of andere manier is dat gemakkelijker. Klimmen gaat beter en de conditie is er nog wel. Is dat ook niet wat er altijd beter kunnen doen? Vooruit en omhoog!