Kunstje

Voorlopig bevind ik mij nog in een langzamerhand redelijk aangename leegte. Een leven dat bestaat uit dagelijkse klusjes, sportschool, fysiotherapie, zwemmen, aquafysio. Het kabbelt een beetje voort. Af en toe een gesprek, controle of verslag. Maar niets dat de zaak in een stroomversnelling brengt.

Op zich gaat het goed. In fysiek opzicht niets te klagen. De leegte went en voelt ergens ook wel goed. Af en toe overvalt me nog gevoel van boosheid en verdriet over verlies. Maar dat wordt minder.

Een tijdje terug kreeg ik het verslag binnen van de beroepskeuzetest. Ik kom hierin naar voren als een sociaal en kunstzinnig menstype. Jaja, ook kunstzinnig. Dat is waar ook. Zijn er niet jaren geweest waarin ik altijd creatief bezig was? In mijn studietijd heb ik heel wat vaardigheden geleerd die ik al lange tijd vergeten was. Gereedschappen, technieken, er komt weer veel boven. Ik werkte met cirkelzaag, lintzaag, figuurzaag, kolomboor, priemboor. Verder kon ik lassen, puntlassen, solderen, emailleren, keramiek, pottenbakken, glazuren. Zeefdrukken, spinnen, vilten, batikken. Ach zoveel. Vergeten en misschien ook verloren vaardigheden.

Maar ja, wat moet je er ook mee. In combinatie met het hebben van MS is het misschien ook niet verstandig om te proberen alles weer op te pakken. Werken met een cirkelzaag lijkt me nou niet het meest geschikt. Past vast niet in mijn functie mogelijkheden lijst.

Ik kan me er wel in vinden dat ik er qua menstype als sociaal en kunstzinnig uitkom, maar het is nou niet bepaald het menstype dat veel kans maakt op de arbeidsmarkt ben ik bang.

Of ik al weet wat ik nu wil, wordt me toch wel regelmatig gevraagd.  Eigenlijk heb ik niet zoveel te willen. Het is niet als een grote snoepwinkel waar je uit alle volle bakken het lekkerste en mooiste snoepgoed kan kiezen. Dus nee, ik weet het nog niet.

Voorlopig zit er nog niet zoveel anders op dan goed voor mezelf te zorgen. Dat ik waar het mijn fysieke mogelijkheden betreft, zoveel mogelijk probeer om alles uit de kast te trekken. Dat betekent dat ik vaak sport. Veel probeer, om daar waar ik beperkingen voel, te blijven oefenen. Balans, kracht, stabiliteit. Goed eten, voldoende rust. Dat dus. Daar ben ik overigens ook nog best druk mee.

Het voortdurend laveren tussen acceptatie en vechtlust kost energie. Aan de ene kant is het goed om de dingen te nemen zoals ze zijn. Ja, daar horen ook wel wat beperkingen bij. Dan is er ook een andere kant waarbij je toch zoveel mogelijk moet proberen te blijven doen. Werd er niet gezegd, “use it or lose it”? Eigenlijk voelt het dan nooit goed. Je mag niet bij de pakken neerzitten, moet wel doorgaan. Maar als je gewoon doorgaat zie je de realiteit niet onder ogen. Ben je nog niet ver in je acceptatieproces. Dus zeg het maar hoe het moet. Wat ik moet doen, wat het kunstje moet zijn.  Wie het weet mag het zeggen!