Uitgelopen!

Gisteren toen ik naar huis fietste van het werk wist ik het opeens. Ik ga stoppen met hardlopen, ik doe het niet meer. Eindelijk ben ik zover dat ik kan toegeven dat het niet meer leuk is op deze manier. Ik dacht aan de woensdagtraining en bedacht me dat ik er eigenlijk tegenop zag. Het eenzame lopen, de rondjes andersom. De warming-up die ik ook al niet meer zo goed mee kan doen. Het gestuntel op één been, het knie heffen, hakkenbillen, alles gaat maar half. Zelfs dat is misschien nog optimistisch gesteld. Dus vanochtend heb ik een berichtje op onze app-groep gezet. Dat ik stop, niet meer kom. Veel lieve reacties terug, waarvoor dank. Tijdens het schrijven van dit berichtje rolden als vanzelf de tranen over mijn wangen naar beneden. Stil verdriet. Is lastig appen trouwens. Het weer doet mee vanochtend. Dikke druppels langs de ramen. Nou ja, mis ik daar in ieder geval niets aan.

Wat nu? Ik weet het niet. Soms moet je eerst iets loslaten om iets nieuws te kunnen pakken. Maar soms moet je eerst iets loslaten om te beseffen dat het ook best een beetje veel was.

Dus we zien het wel. Wat beweging en sporten betreft nog genoeg over denk ik. Nog drie keer sportschool in de week, één keer 40 baantjes zwemmen en een half uurtje aqua-joggen. Dus die woensdagochtend kan er best af! Maar toch, het blijft lastig.

Bijna jaarvergadering van Archeus. Het afgelopen jaar had ik de 25 jaar lidmaatschap vol. Tijd voor een speldje dus. In april is de officiële opening van de nieuwe atletiekbaan. Hoe wrang kan het zijn!

Jaloers mag, hoorde ik van de psycholoog. Het is geen negatieve emotie maar een heel natuurlijke. Afgunst daarentegen is minder. Dat je het de ander niet gunt. Gelukkig heb ik daar geen last van. Ik vind het prachtig dat de nieuwe baan er ligt. Trots op de nieuwe accommodatie, zeker. Maar ik had zo graag……

Tijd om te wennen aan mijn nieuwe rol. Ook wel weer gemakkelijker. Als me gevraagd wordt: loop je nog hard? Gewoon nee zeggen. Dat kan ik niet meer. Duidelijk. Goh jammer zeg! Ja best wel.

Klaar, geen gezeur over ik ga nog wel, maar het lukt niet meer zo. Een duurloopje zit er niet meer in. Nee , last van mijn been. Ik kan ze niet zo goed meer optillen.

Verder gaat het best. Evenwicht, balans en coördinatie zijn ook niet bepaald mijn sterke punten meer. Maar dat is niet vervelend om te oefenen. Voor mij is de sportschool nu toch wel  ideaal. Ik krijg twee keer in de week een half uurtje begeleiding van de fysiotherapie. We blijven oefenen. Ook wel oefeningen die gericht zijn op het optillen van mijn benen. Die het lopen ondersteunen. Zoveel mogelijk bewegingen blijven oefenen en tot de grens gaan blijft belangrijk.

Het lastige is dat je moet blijven oefenen, totdat het niet meer gemakkelijk is. Tot de grens bereikt is, maar ja. wat is de grens? De wereld zal kleiner worden, de mogelijkheden beperkter. Dat is geen zwartgalligheid, maar pure realiteit.  Zolang mogelijk volhouden, zoveel mogelijk doen. Tot nu toe is er nog een hele wereld over, dat het zo mag blijven. Daar gaan we voor.