Nu de grootste euforie rondom het dikke
pak sneeuw bij de meeste mensen wegebt, durf ik schoorvoetend toe te geven dat
dit niet mijn meest beste dagen zijn. De stevige winterwandelingen in de
sneeuw. De frisse wangen, koude handen.
Het gezonde buitenkleurtje. Lekker weer opwarmen binnen. Een sneeuwballengevecht,
neerploffen in een dikke laag sneeuw. Geen optie voor mij. Nou ja, dat
neerploffen zou nog wel gaan, maar overeind komen is een ander ding. De
overlast in het verkeer, het sneeuwschuiven, de ongelukken. Maar het levert wél
mooie plaatjes op. Zo langzamerhand heb ik ze wel gezien. Ik voel me gevangen
in dit huis, in dit lijf. Bang om te vallen blijf ik al een aantal dagen
grotendeels binnen. Zondag ben ik heel even al wankelend tot mijn knieën in de
sneeuw geweest. De rest van de dagen bedenk ik elke keer weer opnieuw dat ik
toch best naar buiten moet kunnen in de sneeuw. Maar dan zie ik de straat met
gladde opgevroren sneeuwsporen en de stoepen met hier en daar een opgewaaid of
geveegd hoopje sneeuw. Als ik daarover heen moet stappen zou ik me echt ergens
aan vast moeten houden. Op één been staan zonder steun is toch al niet zo’n
goed plan, laat staan met een gladde, ongelijke ondergrond. Ik ben zoals men
zegt nogal slecht ter been. Klinkt alsof je het over een hoogbejaarde hebt,
maar ik ben er ook eentje van langzamerhand. Toch wel, eerlijk gezegd. Dus moet
ik verstandig zijn en gewoon thuis blijven. Met een verzwikte enkel of gebroken
arm ben je nog verder van huis. Binnen probeer ik wel in beweging te blijven.
Dus ga ik twee keer per dag tien minuten op de crosstrainer. Verder ga ik onverstoorbaar
door met mijn yogalesjes. Ik doe nu zelfs mee met Nederland in Beweging en ook
mijn 20-minuten- ommetje gaat hier best op zolder. Alleen mijn route wordt niet
vastgelegd. Toch jammer, want ik stelde mij het plaatje voor van de ontelbare
streepjes heen-en-weer op zolder. In 20 minuten is dat zelfs voor mij best
vaak. Dus zegt Erik: “Goed gedaan. Je hebt ook vandaag weer minimaal 20 minuten
gelopen. Ik heb een hersenweetje voor je!” Ach het zal mij worst wezen. Erik
met zijn hersenweetjes. Milou van de yoga zegt dan tijdens de ‘morningroutine’:
“Voel wat deze oefening voor je heeft
gedaan, misschien voel je nog allerlei sensaties. Probeer er naar toe te
ademen, dan verdwijnen deze prikkelingen vanzelf.” Ja hoor, Milou. En dan Olga:
”Stevig doorstappen op de plaats, Sidestep, kick. Armen mee zwaaien. Andere
kant op.” Hoho, niet zo snel, ik val bijna om.
Nou ja het heeft iets komisch, maar ook
wel treurigs. Hoe dan ook, ik snak naar sneeuwvrije stoepen, begaanbare wegen.
Over echt treurig gesproken: afgelopen
maandag hoorden we een stevige bonk tegen het raam. We dachten eerst dat er een
sneeuwklomp van het balkon loskwam en tegen het raam waaide. Het bleek echter
een vogeltje te zijn dat enigszins gedesoriënteerd door de witte wereld tegen
het raam aanvloog. Daar lag ie dan op zijn rug. Helemaal dood. Arm vogeltje. De
vleugeltjes gespreid en de pootjes omhoog in een bedje van sneeuw.
Dat is pas echt zielig, voor mij is het
alleen maar even wachten tot de sneeuw weer weg is!
0 reacties:
Een reactie posten