Eigenlijk

Het gaat niet zo goed eigenlijk, al een behoorlijke tijd. Waar ik dan in vredesnaam de behoefte vandaan haal om er eigenlijk bij te zetten weet ik ook niet. Misschien om het iets te verzachten. Me niet aan te willen stellen of zo. Een totaal overbodige toevoeging. ’t Is gewoon niks de laatste tijd. Het gaat niet zo goed volstaat dus. Eigenlijk dus. Nou heb ik altijd wel wat last van stijve, stramme spieren maar dat wordt er nu echt niet leuker op. Het begon met een pijnlijke rechterschouder. Eerst alleen bij bepaalde bewegingen, later werd ik er ook wakker van. Vooral ’s ochtends heb ik er last van. Als ik dan maar weer een beetje in beweging ben gaat het wel weer. Behandelingen en oefeningen bij de fysio verlichten wel wat, maar meestal is dat van korte duur. Het lijf werkt niet mee. Pijn, stijf en stram keert net zo snel weer terug. Dan maar weer wat paracetamol ertegenaan. Het lijkt erop dat het de laatste tijd steeds erger wordt. Steeds meer delen van het lijf gaan meedoen met het feest. Linkerschouder, nek, hoofdpijn, kaak, tanden, kiezen. Geen spierpijn, maar zenuwpijn? Soms is het zo dat ik blij ben dat de dag om is. Kan ik weer naar bed. Vervolgens ben ik blij dat het weer ochtend is, kan ik weer opstaan. Onrustige slaap en wakker worden met pijn is ook niet alles. Goed beschouwd ben ik altijd blij, dus. Ik probeer verder wel een beetje mijn dagelijkse ritme aan te houden. Loop mijn ommetjes nog steeds, weliswaar vaker met wat meer moeite. Soms ben ik wat wankel en voelen de benen zwaar. Verder trouw elke dag wat yoga of stretchen.  Mijn alcoholvrije Ikpasperiodes hebben ook al geen zoden aan de dijk gezet. De belofte dat je je daar veel fitter van zou gaan voelen waren voor mij niet voelbaar.

Elke dag hoop ik weer dat het morgen, morgen beter is. Tot dusverre is dit nog ijdele hoop gebleken. Misschien is dit een terugval waar ik weer langzaam een beetje uit opkrabbel, misschien is dit ook iets waar ik langzamerhand aan moet gaan wennen Dat de duimschroeven weer een beetje worden aangedraaid. Ik weet het niet. Lopen gaat ook al niet zo geweldig de laatste tijd en moe ben ik ook. Maar dat kan ook niet anders, met die onrustige slaap. Tot zover mijn klaagzang. Zölfsneuïgheid is zo’n mooi woord ervoor. Drents denk ik, want Daniël Lohues zingt er zo mooi over.

Elke dag vraagt Jan weer heel trouw hoe het gaat. Ik wil heel graag zeggen dat het goed gaat en dat ik goed heb geslapen. Maar de laatste tijd moet ik hem altijd weer teleurstellen. Zo voelt dat dan, als je steeds weer moet zeggen dat het niet meevalt. Maar ik ben hem dankbaar voor het steeds weer meeleven en het geduldige luisteren naar waar het nu weer zeer doet en dat ik er geen zin meer in heb. Het mopperen en het zeuren. Echt die man verdient een lintje!

Maandag heb ik een afspraak bij de verpleegkundige. Benieuwd of dat nog wat op gaat leveren. Maar misschien moet ik gewoon geduld hebben en gaat het vanzelf weer een stukje beter, of het went. Dat kan ook natuurlijk.