Beetje anders

Zomer en dat zullen we weten ook. So, wat is het warm. Of ik er met mijn MS nog meer last van heb? Ik weet het niet. Ik hoop het maar, want lopen en evenwicht gaan niet zo geweldig. Zou mooi zijn als dat met het dalen van de temperatuur weer verbeterde, maar ik heb er een hard hoofd in. Ik denk dat ik mij het beste voel als het lekker zonnig is en de temperatuur zo rond de 25 graden is. Hoe dan ook, de laatste tijd heb ik best veel spierklachten. Pijn dus, dan weer hier en dan weer daar. Geen gillende pijn of zo, maar gewoon gezeur, vervelend. Een tijdje geleden ontdekte ik dat je lege medicijnstrips in kan leveren bij de apotheek. Nou aan mij hebben ze een goede. Elke keer weer lege stripjes paracetamol en dan natuurlijk ook nog mijn Gilenya. Dat gaat lekker!

Nu het zo warm is doe ik nog minder dan anders. Beetje lezen, wel wat sporten en fysiotherapie in de airco en dan heb je het wel zo’n beetje. Af en toe wat in huis, maar niet te veel, dat komt later wel weer.

In de zomerperiode heeft iedereen op zijn tijd vakantie en dan zou je je eigenlijk minder anders moeten voelen. Ik heb altijd vakantie toch? Maar ja, zo voelt het niet helemaal. Waar andere mensen dingen gaan doen, of plannen maken die ze leuk vinden is mijn vrijetijdsbeleid toch wel erg gebonden aan de dingen die ik kan en vol ga houden. Waah, ik haat dat. Wat dat betreft wordt alles zo anders. Ik moet steeds meer rekening houden of iets wel of niet geschikt is voor mij. Dan weet ik wel dat je niet moet kijken naar de dingen die je bent verloren, maar juist naar je mogelijkheden, maar dat valt niet altijd mee. Dat voelt zo anders dan anderen. Maar goed, het kan nog gekker.

Gistermiddag zat ik binnen, waar het nog wel redelijk uit te houden is, lekker te lezen. Naast me hoorde ik een geronk. Ik waande me even in het sprookje van Doornroosje waar iedereen in slaap gevallen was. Doornroosje, de koning, de lakei,  de kok en verder ook iedereen. In werkelijkheid was het onze 14-jarige snurkende kat. Zijn zus, even oud,  heeft tegenwoordig een vaste plek gevonden in een schoenendoos op de vensterbank. Daar past ze net in. Ligt er de hele dag. Die beesten liggen gewoon de hele dag te slapen. Malen nergens om. Slapen en eten. Ik denk niet dat ze zich verder bezighouden met de zin van het leven.

Misschien zou ik dat ook eens moeten doen me gewoon nergens meer druk over maken. Of ik wel een zinvolle tijdsbesteding heb. Het is zoals het is en het leven komt zoals het komt. Mijn eerste jaar IVA zit er al weer op. Over het algemeen heeft het wel rust gebracht, maar soms voelt het zo doelloos. Krijg ik toch weer het gevoel dat ik iets moet doen of bedenken. Maar vaak ontbreekt het me ook aan de energie, ben ik druk genoeg met het in stand houden van mijn fysieke mogelijkheden.

Nou ja, wat maakt het ook uit wat ik doe. Ik zie het wel. Voor altijd vakantie, maar nooit vrij.