Nu we de avond-4-daagses net weer zo’n beetje gehad hebben
krijg ik soms dat liedje in mijn hoofd. Hoe toepasselijk momenteel. Het gaat
niet zo lekker namelijk de laatste tijd. Al een aantal weken heb ik veel
problemen met lopen Ik krijg mijn linkerbeen bijna niet opgetild. Dat is vrij
lastig, bovendien heb ik spierpijn en een vermoeid gevoel rondom heupen,
bovenbenen, kuiten. Ja, waar niet eigenlijk.
We zijn evengoed op vakantie geweest. Dat is overigens ook
niet de meest ideale combinatie met een terugslag. Als je gaat reizen moet je
veel staan en lopen. Dat is dus niet zo handig. We zijn naar Portugal geweest.
Goed getroffen met de plek, de accommodatie, maar het slechte lopen zette wel
een beetje een domper op de vakantie.
Waar ik me vroeger druk maakte als ik na een uur hardlopen
een beetje begon te slepen met mijn been, kan ik nu nog geen paar passen zetten
zonder dat gevoel. Doordat de aansturing het af laat weten ben ik ook nog eens
hartstikke instabiel. Opletten dus met alles, dat is doodvermoeiend.
Waar een ander zich allerlei bezienswaardigheden weet te
herinneren van de vakantie, kan ik mij zo overal de ondergrond voor de geest
halen. De stoepjes, de gladde wit-, en zwarte keitjes, de opstapjes, de
scheuren in het asfalt.
Laag meisje, kijk omlaag meisje, anders ga je op je bek!
Laag meisje, kijk omlaag meisje, anders ga je op je bek!
Hoewel ik beslist ook wel genoten heb van de vakantie (van je
hela hola!), overviel me ook wel eens een erg somber gevoel.
Dat je denkt, waar gaat dat heen? De zwaarte en de dreiging.
Het gevoel dat de troepen van Mordor dreigend naderbij komen. Enge gestaltes
marcheren steeds dichterbij. Rij aan rij, ritmisch gestamp, je kunt geen kant
meer op. De lucht wordt donker en er vliegt krijsend een eng soort vogel over.
Beangstigend en benauwend.
Dan zie ik het niet meer zitten, niets lijkt meer de moeite
waard. Tranen glijden stil over mijn wangen. Wat valt er nog te zeggen? De
toekomst is onzeker.
Maar ach, alles gaat voorbij. Spelletje doen?
We zijn nu al een paar dagen weer thuis. Ook hier gaat het
niet beter. Toch maar weer een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. Komende week
weer een kuur methylprednisolon, hopelijk levert dat wat op. Binnenkort een
MRI, voor wat het waard is.
Ik had eigenlijk zaterdag een lesdag. Die heb ik toch maar
afgezegd. Is maar goed ook, want ik was niet veel waard gisteren. Binnenkort
het examen plannen voor deze module, maar ik weet niet of het deze week lukt om
te leren. Anders moet het maar een tijdje opschuiven.
Maandagmiddag, woensdagmiddag en vrijdagmiddag weer aan het
infuus. Al weer, de vorige keer heeft het niet echt geholpen. Nu zijn mijn
klachten duidelijker en heftiger. Maar ja, het is altijd afwachten of je er
baat bij hebt.
Hoe dan ook: Van je hela hola, houdt er de moed maar in!
0 reacties:
Een reactie posten