Het is zover, het staat nu zwart op wit. “U kunt op dit
moment niet werken en heeft weinig of slechts een kleine kans op herstel.” Het
is toch gek om het zo op papier te zien staan. “De verwachting is dat de medische
situatie van cliënt gezien de aard en de ernst van de aandoening, niet meer zal
verbeteren gezien de progressie van de aandoening, waarbij verbetering van de
belastbaarheid is uitgesloten.” Het is net of dat over iemand anders gaat. Maar
dat is niet zo. Goh, eigenlijk best wel erg voor mij. Volledig
arbeidsongeschikt dus, met een heel kleine kans op herstel. Mijn werkzame leven
is voorbij. Als ik even op de sentimentele toer door mag gaan, ik mis het.
Enorm. In al die jaren heb ik zoveel kinderen onder mijn hoede gehad.
Geknuffeld, getroost, gelachen, liedjes gezongen. Bijna overal waar ik kom zie
ik wel een kind dat ik ooit op de groep heb gehad of een ouder die daar bij hoorde.
Voorbij, over en uit.
De woorden niet meer, nooit niet en nooit meer krijgen opeens
een volledig andere klank.
Ik wist het al lang natuurlijk en ergens hoop je ook wel op
deze beslissing gezien de situatie. Maar toch! Het raakt me, dat wist ik van
tevoren trouwens. Je kunt je daar niet op voorbereiden. Diep ademhalen, erdoor
en weer verder.
Waar ik altijd denk dat het nog wel meevalt en het altijd
erger kan, klinkt het nu opeens wel serieus. Het is een beetje een dubbel
gevoel. Blij dat ik eindelijk verlost ben van een heel traject, een tweede
spoor en re-integratieverplichtingen, maar ook wel heel bewust opeens dat het
dus niet meer beter gaat worden. Alleen maar erger en dan is het te hopen dat
het niet te snel gaat.
Waar mensen die vervroegd pensioen krijgen op cursus kunnen
om leren om te gaan met de nieuwe situatie is dat voor iemand die in afwachting
van een keuring zit niet het geval. Of je moet al de
re-integratieverplichtingen zien als cursus ‘Omgaan met teleurstellingen’.
Steeds maar moeten solliciteren op vacatures waarbij je geen enkele kans maakt.
Afwijzingen krijgen, vol goede moed aan een werkervaringsplek beginnen, waarbij
bij voorbaat eigenlijk al duidelijk is dat het geen enkel nut zal hebben. Maar
het is voorbij. Eindelijk!
Ik hoef niet meer, ik mag nu gewoon ziek zijn. Overigens is
dat ook geen kattenpis soms.
Lopen gaat nog steeds waardeloos. Verder ben ik veel vaker
moe dan vroeger, mijn energielevel is niet geweldig. Ik hoop wel dat, nu er
eindelijk duidelijkheid is, er misschien nog wat verbetering komt. Er valt wel
een hele last van mijn schouders, er hoeft niks meer. Alles wat lukt is
meegenomen en is het een dagje wat minder dan doe ik ook wat minder.
Wel ben ik nog bezig met de opleiding kindercoach. Dat schiet
al lekker op. Nog één module af te ronden en dan de eindopdracht. Geen idee of
en wat ik daar nog mee ga doen, maar dat zien we dan wel weer. Eerst maar eens
zoeken naar evenwicht en balans in dit leven zonder verplichtingen.
0 reacties:
Een reactie posten