Subscribe:

donderdag 30 april 2020

Uit evenwicht


Ondertussen zijn we al weer een maand verder sinds mijn laatste stukje. Ik eindigde met houd moed, komt goed! Daar moeten we ook nog steeds vanuit gaan natuurlijk, maar het duurt nog wel even, ben ik bang. De wereld staat nog steeds behoorlijk op zijn kop door de corona-crisis. Voor iedereen ziet het dagelijkse leven er wel heel anders uit. Moeilijk is om hier een evenwicht in te vinden en te houden. Wat kan wel, wat kan niet. Ik merk dat ik mentaal behoorlijk uit mijn evenwicht ben. Verder heeft het voor mij niet alleen mentaal, maar ook  fysiek zijn weerslag. Ik wankel vaker en balanceer vervaarlijk wanneer ik per ongeluk iets te snel draai. Evenwicht vinden is niet altijd vanzelfsprekend. Verder speelt mijn schouder me ook nog steeds parten. Dat wil nog maar niet over. Met de fysio heb ik wel contact via beeldbellen en krijg dan ook goede tips en adviezen. De ene dag denk ik dat het helpt en de andere dag gaat het weer minder. Balen dus. Het lijf moppert en kraakt. Oude klachten spelen op. Ik voel vaker tintelingen en ook het teken van l’Hermitte is weer aanwezig af en toe. Dit voor MS bekende verschijnsel bestaat uit een stroompje tintelingen langs de ruggengraat wanneer het hoofd naar voren buigt. Op zich niet pijnlijk, maar ik schrik er vaak van. Dit zijn allemaal geen nieuwe verschijnselen of sensaties, dus ik ga er maar van uit dat het komt door de vreemde tijd waar we in zitten. Het lijf heeft schijnbaar behoefte aan normaal. Maar ja, iedereen zal dat hebben, gewoon gewoon.
Nu we in de intelligente lockdown zitten en er heel veel dingen niet meer kunnen valt het niet mee om altijd optimistisch te blijven. Ik ben het wel gewend overigens dat iets niet meer kan. Er wordt dan altijd gezegd dat je niet moet kijken wat er niet meer mogelijk is en juist de dingen die nog wel kunnen moet omarmen. Voor elke deur die dicht gaat is er een nieuwe die opent. Ook zo’n leuke. Soms lukt het niet hè, om zo te kijken. Ook te weten dat het nog veel erger kan en dat anderen het vast zwaarder hebben helpt niet. De moeilijkheden van iemand anders lossen je eigen problemen niet op.  Wel helpt het een beetje om je eigen zorgen te relativeren, maar dat werkt alleen als je het zelf doet en niet als iemand anders dat voor jou zegt.
Mijn eigen lichtpuntjes maar even op een rijtje dan:
Ik hoef niet bang te zijn om mijn baan te verliezen, want die heb ik al niet meer en het leven gaat toch gewoon door. Misschien is het ook goed dat het na al die jaren kinderopvang gewoon een keer stopt. Ik bedoel dat je zo vergroeid raakt met de doelgroep dat het helemaal in je DNA gaat zitten, kan ook wel minder zijn. Ik had zo vaak kinderliedjes in mijn hoofd dat het niet leuk meer was. Bij elke bezigheid: Lekker…, lekker…,lekker… jaja. Lekker…, lekker…, jaja. Als dat zelfs bij toiletbezoek doorgaat is dat niet echt normaal meer toch?
Hoe dan ook, vooralsnog geen zorgen over mijn inkomen; volledig afgekeurd.
Vorige week moest ik weer bloedprikken. Bij de uitslag deze week bleek dat de waarden voor mijn leukocyten en lymfocyten goed waren. Wel laag, maar boven de ondergrens en binnen de marge bij Gilenyagebruik.
Ons huis is ruim en van alle gemakken voorzien. De zolder is zo’n beetje omgetoverd tot een halve sportschool en daar kan ik prima sporten en mijn oefeningen doen. Filmpjes van de sportschool en oefeningen van de fysio ter ondersteuning.
Als het weer een beetje meewerkt kunnen we genieten in onze grote tuin.
Genoeg te lezen en te Netflixen, stukje wandelen, eindje fietsen, een man die zorgt voor goed gezelschap en niet te vergeten alle boodschappen doet. Ouders, kinderen en verdere familie om te bellen, appen, videobellen voor het nodige contact.
Voldoende lichtpuntjes dus, maar toch… Een beetje uit evenwicht.


0 reacties:

Een reactie posten