Ondertussen zijn we al weer een maand
verder sinds mijn laatste stukje. Ik eindigde met houd moed, komt goed! Daar
moeten we ook nog steeds vanuit gaan natuurlijk, maar het duurt nog wel even,
ben ik bang. De wereld staat nog steeds behoorlijk op zijn kop door de
corona-crisis. Voor iedereen ziet het dagelijkse leven er wel heel anders uit.
Moeilijk is om hier een evenwicht in te vinden en te houden. Wat kan wel, wat
kan niet. Ik merk dat ik mentaal behoorlijk uit mijn evenwicht ben. Verder
heeft het voor mij niet alleen mentaal, maar ook fysiek zijn weerslag. Ik wankel vaker en
balanceer vervaarlijk wanneer ik per ongeluk iets te snel draai. Evenwicht
vinden is niet altijd vanzelfsprekend. Verder speelt mijn schouder me ook nog
steeds parten. Dat wil nog maar niet over. Met de fysio heb ik wel contact
via beeldbellen en krijg dan ook goede tips en adviezen. De ene dag denk ik dat
het helpt en de andere dag gaat het weer minder. Balen dus. Het lijf moppert en
kraakt. Oude klachten spelen op. Ik voel vaker tintelingen en ook het teken van
l’Hermitte is weer aanwezig af en toe. Dit voor MS bekende verschijnsel bestaat
uit een stroompje tintelingen langs de ruggengraat wanneer het hoofd naar voren
buigt. Op zich niet pijnlijk, maar ik schrik er vaak van. Dit zijn allemaal
geen nieuwe verschijnselen of sensaties, dus ik ga er maar van uit dat het komt
door de vreemde tijd waar we in zitten. Het lijf heeft schijnbaar behoefte aan
normaal. Maar ja, iedereen zal dat hebben, gewoon gewoon.
Nu we in de intelligente lockdown zitten
en er heel veel dingen niet meer kunnen valt het niet mee om altijd
optimistisch te blijven. Ik ben het wel gewend overigens dat iets niet meer kan.
Er wordt dan altijd gezegd dat je niet moet kijken wat er niet meer mogelijk is
en juist de dingen die nog wel kunnen moet omarmen. Voor elke deur die dicht
gaat is er een nieuwe die opent. Ook zo’n leuke. Soms lukt het niet hè, om zo
te kijken. Ook te weten dat het nog veel erger kan en dat anderen het vast
zwaarder hebben helpt niet. De moeilijkheden van iemand anders lossen je eigen
problemen niet op. Wel helpt het een
beetje om je eigen zorgen te relativeren, maar dat werkt alleen als je het zelf
doet en niet als iemand anders dat voor jou zegt.
Mijn eigen lichtpuntjes maar even op een
rijtje dan:
Ik hoef niet bang te zijn om mijn baan
te verliezen, want die heb ik al niet meer en het leven gaat toch gewoon door. Misschien
is het ook goed dat het na al die jaren kinderopvang gewoon een keer stopt. Ik
bedoel dat je zo vergroeid raakt met de doelgroep dat het helemaal in je DNA
gaat zitten, kan ook wel minder zijn. Ik had zo vaak kinderliedjes in mijn
hoofd dat het niet leuk meer was. Bij elke bezigheid: Lekker…, lekker…,lekker…
jaja. Lekker…, lekker…, jaja. Als dat zelfs bij toiletbezoek doorgaat is dat
niet echt normaal meer toch?
Hoe dan ook, vooralsnog geen zorgen over
mijn inkomen; volledig afgekeurd.
Vorige week moest ik weer bloedprikken.
Bij de uitslag deze week bleek dat de waarden voor mijn leukocyten en
lymfocyten goed waren. Wel laag, maar boven de ondergrens en binnen de marge
bij Gilenyagebruik.
Ons huis is ruim en van alle gemakken
voorzien. De zolder is zo’n beetje omgetoverd tot een halve sportschool en daar
kan ik prima sporten en mijn oefeningen doen. Filmpjes van de sportschool en
oefeningen van de fysio ter ondersteuning.
Als het weer een beetje meewerkt kunnen
we genieten in onze grote tuin.
Genoeg te lezen en te Netflixen, stukje
wandelen, eindje fietsen, een man die zorgt voor goed gezelschap en niet te
vergeten alle boodschappen doet. Ouders, kinderen en verdere familie om te
bellen, appen, videobellen voor het nodige contact.
Voldoende lichtpuntjes dus, maar toch…
Een beetje uit evenwicht.
0 reacties:
Een reactie posten