Ze zeggen wel eens dat je wereld steeds
kleiner wordt wanneer je niet meer werkt. Toch ervaar ik dat niet zo. Mijn
wereld is groter dan ooit. Ik heb namelijk iets dat veel mensen niet hebben: tijd.
Ik heb de tijd om te lezen. ’s Ochtends de
krant, een goed boek of een gemakkelijk tijdschrift. Tijd om ‘s middags de
actualiteitenprogramma’s terug te kijken en verder voor leuke en/of flauwe programma’s. Veel
tijd om te sporten en daarbij mensen te ontmoeten. Tijd voor koffie en een praatje. Tijd voor
weekendje weg, bioscoop, theater, uit eten. Tegelijkertijd heb ik haast. Geen
tijd te verliezen om vandaag te kunnen doen wat morgen misschien niet meer
gaat.
Tsja, tijd is ook een relatief begrip.
Vandaag weer eens wezen kijken bij de Keiloop. Daar heeft tijd een heel andere
waarde. Voor de meeste mensen heel belangrijk. Ze hopen een bepaalde streeftijd
te halen. Daar kan een aantal, of misschien zelfs één seconde op een kilometer
heel belangrijk zijn. Voor mij is het geen issue meer om op die manier te
kijken naar tijd. Beter van niet. Ik mag al blij zijn dat ik een kilometer
binnen een kwartier afleg, om over de kilometer die daarop volgt maar niet te
spreken.
Maar ik snap dat het belangrijk voelt. Zo
snel mogelijk zijn en jezelf verbeteren kan een mooi streven zijn. Het moet
alleen wel een realistisch en een haalbaar doel zijn. Mijn ambities en doelen
zijn nogal opgeschoven. De eerste jaren voelde het, alsof ik extra zout in de
wond strooide als ik ging kijken naar een hardloopwedstrijd. Langzamerhand ligt
dat zover buiten mijn bereik en uit mijn dagelijkse bestaan dat ik hier zonder
moeite en met belangstelling voor andermans prestaties naar kan kijken.
Tot zover mijn relativiteitstheorie die overigens
niet zoveel te maken met die van Einstein, maar dat hoeft ook niet.
Het gaat weer redelijk goed op dit
moment. Relatief gezien dan. Het lopen gaat best wel goed. Ik kan het iets
langer volhouden en ik sleep wat minder. Tenminste meestal. Ik heb er net een aantal
weken met akelige rugpijn opzitten, maar dat is nu gelukkig weer over. Geen
idee waar dat vandaan kwam trouwens. Gespannen spieren, stug bindweefsel, alles
is nu weer wat soepeler.
Als ik zo mijn blog eens teruglees merk
ik dat er de laatste jaren niet zoveel veranderd is. Uitgaande van mijn beleving
op dat moment. In de decembermaanden van de afgelopen jaren blik ik vaak wat
terug op het jaar dat op z’n einde loopt. Meestal heeft dat jaar een aantal
mindere periodes gekend en dat het verder wel meeviel. Terugkijkend naar de
beschrijving van eerdere jaren lijkt er niet zoveel anders te zijn. Toch ben ik
bang dat het niet helemaal de realiteit is. Ik denk dat ik langzamerhand toch
wel iets achteruit ben gegaan.
Het is maar hoe je het ervaart en je
went eraan natuurlijk. Maar relatief gezien gaat het goed. De tijd zal het
leren.
0 reacties:
Een reactie posten