Bits and pieces

Als me de laatste tijd gevraagd wordt hoe het met me gaat, dan vind ik dat vaak lastig om daar antwoord op te geven. Ik heb de neiging om mezelf in stukjes onder te verdelen. Op zich goed, fysiek dan. Behalve het lopen dat gaat niet zo goed. Vooral mijn linkerbeen gaat wat minder mee. Over het algemeen redelijk wat energie, ik kan eigenlijk wel veel doen. Coördinatie en stabiliteit wordt er misschien ook niet beter op, maar is te doen. Verder ben ik meestal best blij, maar kan ook heel ongelukkig en depressief zijn. Er zijn dagen dat ik wakker word en zo erg in de put ben. Fysiek gezien overal pijntjes voel, een angstig gevoel op de borst. Waarom? Het is gewoon zo’n rotsituatie en moeilijke, onzekere periode waar ik in zit. Ach ja, eenmaal weer in de kleren en een tijdje op, dan gaat het wel weer.

Afgelopen week was ik druk. Ik had veel afspraken staan. Dinsdag naar de arboarts. Al weer een andere trouwens. Dit is nummer drie al. Waarschijnlijk maar één keer, want dit is een vervanger. Maar goed, hij had zich ingelezen, dus ik hoefde niet het hele verhaal opnieuw te doen. Over drie maand pas weer. De dag erna een gesprek met de praktijkondersteuner van de huisarts voor een stukje psychologische begeleiding. Fijn eens even je hart luchten en iemand die er met een stukje afstand en een frisse blik naar kijkt.

Donderdag was helemaal een volle dag. ’s Ochtends heb ik meegelopen met iemand voor mijn werkervaringsplaats. ’s Middags had ik hier met de leidinggevende,  de P&O- medewerker en mijn re-integratieconsulent een gesprek over. Daarna nog even doorpraten met mijn re-integratieconsulent over vervolgstappen. Voorlopig ligt alles bijna stil i.v.m. de vakanties. Op wat mailverkeer en informatie opvragen na, gebeurt er voorlopig niet veel. Misschien dat ik na de vakantie begin met een stukje scholing of ergens anders meedraai om mij te oriënteren op andere functies. Best lastig hoor, elke keer weer nieuwe dingen. Ik weet wel dat ik in mogelijkheden en kansen moet denken, maar soms is het gewoon zo ontzettend balen.

Ik krijg het beeld van het balletje in de flipperkast voor me. Met een flinke vaart het speelveld ingeschoten worden en dan overal tegen opbotsen. Ding, ding, ding, licht, geluid, punten en weer verder. Teruggeschoten, opnieuw botsen, flitsen, geluid en ahhh, dat is nou jammer. Toch weer verloren.

Binnenkort kan ik een uitnodiging verwachten voor een eerstejaarsevaluatie. Dan ben ik al een jaar thuis. Een jaar waarin ik in het begin mezelf alleen overeind probeerde te houden met mijn vaste sportmomenten. Langzamerhand kwamen daar re-integratieverplichtingen bij. Meer moeten, maar ook meer voldoening uit te halen. Een stukje zelfrespect.

Vrijdag had ik ook nog eens een controleafspraak bij de neuroloog staan. Tsja, hoe gaat het nu met mij. De uitslagen van het bloed waren in ieder geval goed. Witte bloedlichaampjes wat lager, maar dat is normaal bij gebruik van Gylenia en ook nog binnen de marges. Verder alle bloedwaardes in orde. Dat is objectief meetbaar. Als ik zelf een beeld moet schetsen hoe het met me gaat vind ik dat zo lastig om aan te geven. Langzamerhand denk ik wel dat het steeds ietsje minder gaat. Maar gek genoeg wen je daar aan. In je dagelijkse gedoetje valt dat eigenlijk niet zo heel erg op. Wat dat betreft denk ik dat ik goed word in de acceptatie van de dingen zoals ze zijn. Vakantie is wat dat betreft wel zo’n ijkpunt. Dan merk ik dat ik minder ver kan lopen. Minder goed tegen veel drukte om me heen kan en dat al die stoepjes, trappetjes en richeltjes ook niet zo’n succes zijn.

Verder hadden we het nog even over de invloed van stress op het ziektebeloop. Dat is dus niet goed. Maar ja, voorlopig blijft dat nog wel een tijdje. Aan het eind van het tweede jaar word ik gekeurd. Nog een jaar te gaan.

Voorlopig dus wel even wat rustiger. Zien dat ik de bits and pieces een beetje overeind hou. Bij al het gedoe lijkt me dat ik dat niet uit het oog moet verliezen.