Benidorm bastard

Nou dat was me wat. Vandaag had ik de dagopname voor het CT-onderzoek van de kransslagaders. We beginnen de dag weer met een hartfilmpje. Dezelfde goh-wat-ben-je-bruin-mevrouw. Daarna mag ik naar de afdeling voor de dagopname. Al snel word ik geïnstalleerd op een bed. Een vierpersoonskamer, iedereen krijgt hetzelfde onderzoek. Ik ben als laatste aan de beurt. Het is elf uur en ik mag tot drie uur wachten. Pff, lang! Voor de scan moet mijn hartslag zo laag mogelijk zijn. Thuis moest ik hiervoor al een tabletje innemen. Metoprolol. Vanochtend had ik eigenlijk nog snel even willen stofzuigen en verder nog van alles. Toen bedacht ik dat het in verband met het laag houden van mijn hartslag waarschijnlijk niet zo handig zou zijn.

Bij de eerste hartslagmeting zit ik al keurig laag, 56…… Nou hebben wij hardlopers van nature al een lage hartslag. Wij hardlopers, van de soort waar ik dus eigenlijk strikt genomen niet meer toebehoor. Maar ja, dat vindt mijn hartslag gelukkig nog wel. Er wordt alvast een infuusnaaldje geplaatst voor de contrastvloeistof die tijdens het onderzoek wordt toegediend. Verder moet ik mij rustig zien te houden op bed. Dat is best saai. Na een tijdje ontdek ik een ruimte met comfortabele stoelen. Dat is beter dan ongemakkelijk achterover leunen op bed. Dan komt er ook nog eens een spoedgeval tussendoor en ben ik dus nog later aan de beurt voor de scan. Als ik eindelijk aan de beurt ben word ik in een rolstoel naar de MBT-afdeling gebracht. Dat voelt best gek. Niks aan de hand,  gewoon kunnen lopen en dan toch vervoerd worden in een rolstoel. Ik word nog even in de wachtkamer geparkeerd. Ik reik naar een boekje op tafel. Een wachtende man wil me al behulpzaam zijn. “Wil je wat te lezen pakken?”Als een soort Benidorm Bastard sta ik op uit mijn rolstoel: “Tsja ik zit er dan wel in nu, maar het slaat eigenlijk nergens op!” Dan eindelijk de CT-scan. Vergeleken met de MRI is dit een eitje. Wat een rust. Okee, het maakt wel iets geluid en af en toe moet je even je adem inhouden, maar verder is het zo gedaan. De contrastvloeistof is wel even van een andere orde dan bij de MRI-scan. Daar heb ik er eigenlijk nooit wat van gemerkt. Hier krijg je echt een vreemde warmte-sensatie van boven tot onder. Echt een gek gevoel. Maar ook weer snel klaar! Als ik me heb aangekleed staat de verpleegkundige al weer klaar om me naar de afdeling te brengen. Dan mag ik eindelijk weer eten en drinken. Koffie!! Mijn eigen crackertjes heb ik meegebracht, want die zijn glutenvrij. Nu iedereen het onderzoek heeft gehad zijn we allemaal wat spraakzamer. Het zou nog bijna gezellig worden. Na een uurtje mag ik weg. Hartslag en bloeddruk zijn ondertussen weer genormaliseerd. Als tweede ben ik aan de beurt om naar huis te gaan. Ondertussen heb ik mijn taxi al geregeld en word ik weer keurig thuisgebracht. Maandag weer naar de cardioloog. Hopelijk is het allemaal goed en kan ik snel door voor de volgende dagopname. De eerste keer Gilenya.