Vandaag me weer gehouden aan een jaarlijkse traditie. Ik ben zoals elk
jaar wezen kijken bij de Keiloop. Het hoort erbij. Leuk, maar toch schuurt het.
Alsof er een wondje is waar het korstje ruw wordt afgerukt. Al bijna geheeld,
maar toch pijnlijk bij tijd en wijle. Hoe lang is het nou geleden dat ik
zelf nog meedeed? Ik weet het niet eens meer. Tegenwoordig ben ik al blij dat
ik gewoon lopen een beetje volhoud, laat staan hardlopen.
De dag na kerst mag ik weer in de MRI-scan. Het gaat nog steeds niet zo
lekker namelijk. Maar ja, misschien is dat geleidelijke achteruitgang. Je weet
het niet.
De laatste tijd voelt het net alsof ik voor een soort Panini-album
medische plaatjes aan het verzamelen ben. Afgelopen weken: huisarts, tandarts,
verpleegkundige, kaakchirurg. Dus ik ga goed, bijna compleet! Maar verder gaat
het prima, dank je.
De laatste dagen van het jaar zijn donker, het weer is grijs en somber.
Een pluspunt voor mij is dat we de donkerste dag weer gehad hebben. Tijd om
vooruit te kijken. Nieuwe plannen te maken. Ik weet dat je daar ook altijd een
beetje voorzichtig mee moet zijn: ”Life is what happens, while you’re busy making
other plans.” Maar om nu helemaal vast te gaan liggen is ook al zo wat.
Ondertussen ben ik begonnen met de tweede module van mijn opleiding. Ik
vind het leuk om te doen, ergens intensief mee bezig zijn doet me goed. Het
afgelopen jaar heb ik veel nieuwe mensen leren kennen. Veel andere dingen
gedaan, uit mijn comfort-zone moeten komen. In het begin gedwongen, later ook uit
eigen keuze. Het maakt je wereld anders, maar ook groter en vrijer.
De opleiding geeft me weer nieuwe dingen om over na te denken. Op die
manier kan ik voor mezelf ook dingen op een rijtje zetten. Zo hebben we het
bijvoorbeeld gehad over draaglast en draagkracht. Als ik dat dan naar mijn
eigen leven trek, dan denk ik dat er vorig jaar een disbalans tussen deze twee
was ontstaan. Door de gebeurtenissen rondom het werk en het gevoel hier
helemaal het spoor bijster te zijn geraakt, werd ik erg onzeker. Emotioneel
gezien was het een zware tijd. Objectief gezien is de draaglast niet kleiner
geworden. Fysiek is het nog steeds niet top en wat de toekomst gaat brengen op
gebied van werk of bestaanszekerheid is nog steeds niet duidelijk. Toch merk ik
dat mijn draagkracht groter is geworden. Het komt zoals het komt en ik zie het
allemaal wel. Boosheid en verzet worden minder.
Morgen is het kerst, geen plannen. Gewoon lekker niks. Dan nog zo’n dag
en dan de tunnel in, de MRI-scan. Voor de zesde keer misschien? Ik weet het
niet eens. De geluiden zijn me inmiddels vertrouwd. Misschien moet ik eraan
denken dat ik leuke sokken aandoe. Dan heb ik nog een grappig uitzicht als ik
in het spiegeltje kijk. Het is me nog nooit gelukt om in slaap te vallen. Dat
lijkt me altijd zo’n goed plan. Maar helemaal ontspannen lig je daar toch niet.
De uitslag krijg ik gelijk in het nieuwe jaar al. Ben benieuwd, toch
wel. Niet dat het veel uit zal maken voor hoe ik me voel. Nou ja, we zien wel
weer.
