Maandag ben ik naar de
revalidatiearts geweest. Ik ging voor
een intake, jaren terug ben ik ook al eens geweest. Er volgde toen een
uitvoerig screeningstraject bij de revalidatiekliniek Roessingh.
Uiteindelijk is hier toen niets uit voortgekomen, omdat ik eigenlijk wel op de
goede weg zat. Later ben ik wel wekelijks fysiotherapie gaan volgen. Maar goed,
aangezien ik nu toch al wel een hele tijd wat minder goed functioneer, weer
opnieuw alles bekijken. Uit de eerste afspraak bij de revalidatiearts volgt nu
een doorverwijzing naar de ergotherapeut en naar de psycholoog. Ook ga ik
weer naar het Roessingh voor een gesprek
met een arbeidsdeskundige. Dus voorlopig nog genoeg te gaan. Wat dat betreft was
dit jaar toch een jaar van veel ziekenhuisbezoek. Ik zag op mijn afsprakenkaart
minstens vijftien keer het jaartal 2015 staan. Twee keer een dagopname en drie
keer voor een infuus naar het ziekenhuis. Dan vraag ik me nog af hoe het komt
dat ik er soms wat moedeloos van word. Je hoeft er denk ik niet echt een
psycholoog voor te zijn om te bedenken dat dit vrij normaal is.
De afgelopen weken heb ik nog
weinig gesport. Wel merk ik dat ik langzamerhand wat meer in staat ben om de
dagelijkse dingen gewoon te doen. Ik ben al weer ruim twee weken aan het werk
en thuis gaat alles weer zijn gangetje. Ook ga ik al wel weer naar de
sportschool. Al twee keer mijn vaste rondje kunnen doen en ook elke week naar fysiotherapie. Hierbij merk ik dat
de kracht en het evenwicht wel weer een beetje beter zijn geworden. Toch kan ik
niet zeggen dat de methylprednisolonkuur mij tot nu toe veel heeft opgeleverd.
Het heeft wel een flinke impact gehad op mijn hele wezen trouwens. De eerste
tijd was ik erg moe, zat er mentaal behoorlijk doorheen en had ook opeens meer last van tintelingen. Langzamerhand gaat
het gelukkig steeds een beetje beter. Nog niet beter dan voorheen, maar dat kan
nog.
Dit weekend heb ik voor het
eerst weer een stukje gewandeld. Het regende een beetje. Ik was nog maar net
onderweg of het gemiezer werd serieuze regen. Achteraf bezien maar goed ook,
want daardoor besloot ik om weer terug te gaan. Hoewel ik nog niet ver gelopen
had was dit stukje al genoeg. Om moedeloos van te worden, 2150 voetstappen en dan
houden mijn benen het al voor gezien. Maar verder gaat het goed. Maandag
sportschool, dat gaat prima. Mijn vaste rondje langs de apparaten, geen
probleem. Vandaag toch de hardloopschoenen maar weer eens aangetrokken. Vorige
week was ik ook al zover trouwens. Ik was van plan om naar de woensdagtraining
te gaan. Was ik helemaal klaar in mijn hardlooptenue, loop naar beneden en kijk
naar buiten: stromende regen! Maakte me vroeger niet uit trouwens, stromende
regen of kou. Maar ja, met mijn huidige trainingsniveau is het beter om hier
wel rekening mee te houden. Volgende keer toch maar andersom doen dan. Eerst
kijken of de weersomstandigheden het toelaten en dan klaarmaken voor de
training.
Vanochtend heb ik dus wel
weer een klein stukje hardgelopen. Of
nou ja, hardlopen kan je het eigenlijk niet noemen. Zelfs joggen is een te
groot woord, laten we het maar op sjokken houden. Maar hé, ik ging wel. Flinke
progressie gemaakt afgelopen weken. Week één, hardloopoutfit aan. Week 2,
zondag 2150 stappen wandelen, woensdag 3114 stappen sjokken.
Morgen oefenen bij de fysio
en dan doe ik ook mijn rondje fitness. Verder heb ik morgenmiddag nog een
afspraak bij de oogarts. Controle in verband met het gebruik van Gylenia. Binnenkort weer naar de neuroloog voor
controle en om het effect van de kuur te bespreken. Een echo heb ik ook weer
half november om te zien of het vlekje
op de lever gelijk is gebleven. De week daarna voor de uitslag naar de
internist. Topjaar dus, echt top!
