Proost!

Nou het is gelukt. Mijn 30 dagen challenge. Van alle challenges die je tegenwoordig kan doen leek me dit een vrij onschuldige. Ik heb 30 dagen geen alcohol gedronken. Wat heb ik er nou van geleerd? Van alle beloftes die de voorstanders van deze challenge me vooraf maakten heb ik niet veel gemerkt eerlijk gezegd. Ik was niet veel helderder, energieker en ook sliep ik niet veel rustiger.

Wat valt hier nu uit te concluderen? Met mijn normale drankgebruik zal het nog wel meevallen, want ik merk eigenlijk geen verschil. Met of zonder alcohol is niet meer of minder gezellig. Een wijntje drinken op zijn tijd is niet per se nodig. Als ik het niet doe mis ik het niet, maar soms heb je er gewoon zin in. Als je MS hebt kun je soms ook zonder alcohol een dronkemansloopje hebben.

Ik las gisteren in de krant dat alcohol drinken het nieuwe roken wordt. Dat we er net zo van overtuigd moeten raken dat alcohol slecht is voor de gezondheid als dat we weten dat roken slecht is. Dat zou kunnen, ik weet het niet. Zo lezen we tegenwoordig ook vaak dat zitten het nieuwe roken is. We schijnen onze dagen veel te veel zittend door te brengen. Ook niet goed! Maar ja, staan en lopen is niet altijd voor iedereen een optie. Daarvan moet ik toch echt regelmatig even uitrusten. Zitten dus, ja. Eén troost hierbij, zitten is een stuk goedkoper dan roken. Wat dat betreft heb ik zittend al heel wat geld bij elkaar gespaard.  Dan te bedenken dat het altijd nog erger kan voor je gezondheid. Een sigaretje opsteken terwijl je zit en daar dan een stevige borrel bij nemen. Dat is pas erg!

Maar ach, iedereen moet het lekker zelf weten. En helemaal alles goed doen geeft je nog geen garantie voor een lang en gezond leven. We gaan maar uit van het maakbare leven en dat je daar zelf veel invloed op hebt. Niet dat ik wil zeggen dat het allemaal niet uitmaakt. Zeker wel, maar een kritische blik op allerlei onderzoeken is niet verkeerd.

Dinsdagavond heb ik weer gekeken naar ‘Dokters van morgen’. Een bijzonder programma. We zagen dit keer dat het mogelijk was voor een dwarslaesiepatiënt om met behulp van electrostimulatie te revalideren. Hij was zelfs in staat om na een tijd weer stappen te zetten. Hoe wonderlijk functioneert ons brein en onze zenuwen en wat een wilskracht toonde deze man om te revalideren.

Al met al vond ik het een erg inspirerend programma en stimuleert het mij om door te gaan met mijn vaste overtuiging dat blijven bewegen en blijven oefenen belangrijk is. Per slot van rekening heb ik tot nu toe alleen maar een aantal beschadigingen in mijn myelineweefsel waardoor de zenuwbanen af en toe wat haperen.

Vanavond hebben we weer een voorstelling in de Storm. We gaan naar Pieter Derks. Zal ook vast inspirerend zijn en stof tot nadenken geven. Het brein in beweging, maar dan anders, ook goed. Denk dat ik daarna maar een wijntje neem. Proost, op het goede leven!

De tien in vijftig...

We hebben het weer gehad allemaal. De laatste donkere dagen. Heel december met al z’n feesten en de vaste gebruiken en tradities. Zo ook de Keiloop weer: “Ga je nog weer mee dit jaar?” Ja, ook dit jaar weer, want dat is traditie rondom de kerst. Het eeuwig dubbele gevoel van daar weer zijn. Weemoedig terugdenken aan de tijd dat ik zelf nog meeliep en een voorspelling durfde te doen voor het volgend jaar. De tien kilometer in vijftig minuten zei ik ooit. Hoewel dat in die tijd ook al wel erg optimistisch gedacht was, maar ja. Binnen de vijftig was me nog nooit gelukt, wel bijna.

Hoe lang zou het geleden zijn? Ik zou het na kunnen kijken, maar ach wat maakt het uit. Ik raak langzamerhand gewend aan het feit dat ik alleen maar kom kijken. De eerste jaren werd me nog vaak gevraagd of ik zelf ook had gelopen. Afgelopen jaar is me dat maar één keer meer gebeurd.

Inmiddels is het januari. De kerstboom weg, de oliebollen, die over waren, in de container. Donker is het nog wel, grijze dagen. Maar de hazelaar laat toch al wel wat gele bloempjes zien. Het komt goed, komt goed. Een nieuw jaar, wat zou het brengen? Goede voornemens, wensen en wat al niet meer vliegen ons om de oren. Voor mij gaat het leven in hetzelfde trage tempo verder. Het voelt prima. Ik doe niks en ik hoef niks. Nou ja, dat is misschien ook wat overdreven gesteld. Maar, in principe dan. Ik doe natuurlijk wel wat. Maar de meeste verplichtingen die ik heb, leg ik mijzelf op.

Ook dit jaar probeer ik weer gezond te leven. Veel bewegen, voldoende rust en goed eten. Ook heb ik bedacht dat ik een tijdje helemaal geen alcohol meer drink. Dry January. Doe ik toch nog mee aan de goede voornemensgolf. Alleen noem ik dat bewust geen voornemen, maar ik ga dat gewoon doen. Waarom? Daarom! Inmiddels is het al twaalf dagen gelukt. Niet dat het zo’n prestatie is, want zoveel drink ik nou normaal gesproken ook weer niet. Breken met vaste gewoontes kan heel verfrissend zijn. Hoewel ik  nog niet kan zeggen dat ik me hierdoor zoveel gezonder voel. Het gaat goed, maar wat maakt het eigenlijk uit? Maar ja, zo weet je eigenlijk van heel weinig of het wat uitmaakt. Mijn medicijnen bijvoorbeeld. Daar merk ik ook niets van. Ik weet dat het ruim 90 euro per dag kost en dat het in onderzoeken voor een grote groep is bewezen dat het werkt. Maar maakt het voor mij uit? Ik weet het niet. Geen activiteit te zien op de laatste scans, maar is dat dankzij of ondanks de medicijnen? Ik las laatst dat het stoppen met Gilenya zorgt voor meer terugvallen. Zou dat echt zo zijn, of is het een oud onderzoek. Kloppen de percentages en getallen die genoemd worden en wat zegt dat eigenlijk? Iets om te bespreken bij mijn volgende afspraak dus.

Afgelopen week waren de schoolvakanties weer voorbij. Voor mij betekent het dat het gewone sport- en fysiotherapieritme ook weer begint. Prettig is dat, vaste momenten in de week.

Het jaar 2018 staat veelvuldig op mijn afsprakenkaart voor het ziekenhuis. Bijna twintig keer. Als je dan bedenkt dat ik voor bloedprikken geen afspraak hoef te maken en dat ik dat altijd een week voor mijn halfjaarlijkse controles én verder ook nog regelmatig heb moeten laten doen, kan je wel bedenken dat ik vind dat we enorm boffen dat we het ziekenhuis zo dicht in de buurt hebben.

Terugkijkend op 2018 kan ik dan ook wel zeggen dat het een veelbewogen jaar is geweest. Twee methyl-prednisolonkuren, re-integratieverplichtingen, bezoeken Arboarts en  tenslotte definitief afgekeurd om te werken. Minder leuke dingen, maar gelukkig ook fijne. Studeren, werkstukken, examens en een diploma voor de studie. Een feestje, want 25 jaar getrouwd.

Voor mij mag 2019 wel wat rustiger verlopen. Ik wens dan ook een evenwichtig en gezapig nieuw jaar!