Soms doet afscheid nemen zo’n zeer. Ergens niet meer bij te horen.
Buitengesloten worden. Om verschillende redenen misschien. Keuzes die je niet
zelf maakt, maar waar je toe gedwongen wordt. Het gaat te snel en zo traag
tegelijkertijd. Het zij zo. Misschien is het beter om het niet in woorden
proberen te vangen. Gewoon te ondergaan. Het de tijd te geven om te slijten.
Het zal minder worden. Net als een wond waar een korstje op komt. Die kan je
ook beter met rust laten. Niet aanzitten, maar rustig laten helen. Niet meer
praten en alles van verschillende kanten belichten. Niet meer denken. Niet meer
als dan dit of misschien zo. Diep ademhalen en doorgaan.
Met fysiotherapie zijn we de laatste tijd vaak bezig met squats en
deadlifts. Met de squats heb ik tegenwoordig een gewicht van twintig kilo op
mijn schouders. Een stang met twee gewichten eraan en dan squatten. Belangrijk
is om je rug recht te houden, ondanks de last op je schouders. Dat lukt een
flink aantal herhalingen. Bij de
deadlifts heb ik een gewicht voor mijn borst vast. De bedoeling is dat ik dit
voor mijn lijf langs laat zakken tot bijna op de grond. Iets de knieën van het
slot en weer een rechte rug. Ook nog doorademen, ook dat nog. Ja, redelijk
cruciaal, dat ademen. Is wel aan te raden, om in alle omstandigheden te blijven
ademen. Eerst herhalingen met vijftien kilo, daarna doen we een setje met
twintig kilo. Recht naar voren kijken. Dat moet ook. Dan moet ik altijd denken
aan een cursus die ik ooit heb gevolgd voor het tillen van kinderen. Dat je
kinderen niet altijd beschermend met het gezicht naar je toe hoeft te dragen,
maar dat je ze ook andersom kan dragen zodat ze om zich heen kunnen kijken. “Dit
is de wereld, daar moet je het mee doen!” Dat denk ik nu ook maar voor mezelf.
Niet naar beneden kijken of terug, maar recht naar voren. Dit is mijn wereld en
daar ga ik het mee doen.
Sterker worden en je rug recht houden. Op zoek naar nieuwe dingen en de
tijd voorbij laten gaan. Het fijne is, dat gaat vanzelf. Het werd herfst,
winter en nu al weer lente.
Vanochtend ben ik al weer naar aquafysio geweest. Gisteren was ik daar
ook al bij. Het moet niet gekker worden. Maar het is leuk en gezellig.
Vanmiddag heb ik ook nog gewone fysiotherapie. Ik hoop dat ik nog een beetje
heel ben gebleven. Maar volgens mij gaat het wel.
Mijn energieniveau is redelijk op peil de laatste tijd. Waarschijnlijk
komt dat ook door het zonnetje. Ik functioneer dan altijd beter. De tijd is
afgelopen weekend verzet. Heerlijk dat het langer licht blijft. ’s Avonds nog
even een stukje fietsen.
Bloesem zien, overal zien we al
weer een beetje groen, reeën tegen de bosrand. Diep inademen en vooral niet
praten of denken. Daarover dan….
’t Is boekenweek deze week. Zondag was daar even het toppunt van
genieten. Onze boekenbonnen ingewisseld voor een paar mooie boeken. Daarna
heerlijk in de tuin, in het zonnetje beginnen aan een vers boek. Hoe licht kan
het leven zijn. Dan te weten dat we komende zondag met ons boekenweekgeschenk gratis
met de trein op pad kunnen. Tsja, dan even geen veertig baantjes zwemmen
zondagochtend. Dat sla ik dan maar een keertje over.
Met mijn trainingsfrequentie van de laatste tijd moet dat kunnen. Al
bijna weer naar fysio toe nu. Eens kijken of ik mijn rug nog recht kan houden
vandaag.