Het was me het weekje wel afgelopen week. Toen deed ik het maar even rustig aan.
Geen sportschool, zwembad gezien.
Donderdag alleen even fysiotherapie met rustige en voorzichtige oefeningen. Er
gaat een verslagje over me geschreven worden, dat kan ik laten lezen door de Arboarts
en bij de neuroloog. Ik loop zo slecht de laatste tijd, bovendien heb ik veel
spierpijn. Misschien dat even op de rem wat oplevert? Ik denk het niet, maar
dan weet ik tenminste dat het niet aan het sporten ligt. Verder was ik trouwens
ook druk zat afgelopen week. Ik moest me voorbereiden op zaterdag. Toen had ik
examen van mijn eerste module van de opleiding kindercoach. Ook ben ik al weer
begonnen met de voorbereiding van de volgende trouwens. Huiswerk maken dus.
Haha, je moet wat.
Man, wat vond ik het spannend gisteren dat examen. Ik heb me regelmatig
afgevraagd waarom ik dit toch met alle geweld wilde doen. Waarom, waarom? Ik
moet altijd zoveel van mezelf, terwijl ik niet eens weet wat het oplevert. Maar
goed, ik heb het wel gedaan. Natuurlijk, gewoon doorgaan. Wat kan je gebeuren? Het
examen was in Arnhem, bij een examencentrum. Vanaf het station was het nog niet
eens een kilometer lopen. Toch kan ik het bijna niet volhouden. Google maps
wijst me de weg. Dat valt zelfs voor Google maps nog niet mee. Het duurt even
voordat ik het door heb. Richtingsgevoel is me niet bepaald aangeboren. Zware benen, gevoel dat ik loop te zwalken.
Maar ik kom er ruim op tijd, dus ik kan
nog even zitten. Aan één stuk door
worden er digitaal examens afgenomen. Heel anoniem, vreemde ervaring.
Aanmelden, sleutel van een kluisje. Spullen wegbrengen, een formulier mee met
de inlogcode en dan op naar het examenlokaal. Daar is een aardige meneer
aanwezig, die me fluisterend wegwijs maakt in de werkwijze. Om me heen zitten
al veel mensen ijverig te werken aan hun, weet ik wat voor, examen. Ik ken de
stof best heel goed, toch zijn er een aantal van die lastige vragen bij.
Twijfel over twee antwoorden. Het lastige van meerkeuzevragen, twee antwoorden
die erg op elkaar lijken. Dilemma’s…… Als ik klaar ben zie ik dat er 14 minuten
om is van de 45 die ik mag gebruiken voor de beantwoording van de vragen. Zo,
toch niet zo lang getwijfeld dus! Ik heb de mogelijkheid om de vragen nog even
opnieuw te bekijken, maar ik doe het niet. God zegene de greep, bevestigen en
inleveren.
Mijn spullen weer uit het kluisje. Afmelden bij de mevrouw achter de
balie. Handtekening zetten, mijn antwoorden zijn inmiddels ingezonden. Ik loop
weer teug naar het station. Jeetje wat lastig. Dan nog de trappen bij het
station. Of verder lopen en de roltrap. Toch de trap maar. Goed dat er
leuningen bestaan. Op het station kijk ik op mijn telefoon en zie dat ik ben
geslaagd. Yes, dat maakt veel goed!
‘s Avonds hebben we nog een feestje. Iedereen zit op barkrukken of staat.
Dat is best een lastige met die benen van mij en die balans tegenwoordig. Nooit
voor kunnen stellen hoe angstig het voelt als je eenmaal op een barkruk zit en
denkt: Mijn hemel, hoe kom ik er ooit weer vanaf. Zonder om te vallen, of op te
vallen, want dat wil ik natuurlijk ook niet. Nou ja, hoe dan ook, het was best
gezellig en ik ben weer veilig thuisgekomen.
Hoewel ik vorige week al een afspraak heb gemaakt met mijn
MS-verpleegkundige voor half december lijkt het me toch een goed idee om morgen maar eens even met haar te bellen voor overleg. Afwachten, of toch maar even
langskomen? We zullen zien. Het blijft altijd zo moeilijk om aan te geven of
het écht slecht gaat of geleidelijk steeds iets minder. Op de examenuitslag na,
was het gisteren wel echt knudde. Maar volgende week wil ik wel gewoon weer
verder.
