Subscribe:

zondag 17 juni 2018

En van je hela, hola......


Nu we de avond-4-daagses net weer zo’n beetje gehad hebben krijg ik soms dat liedje in mijn hoofd. Hoe toepasselijk momenteel. Het gaat niet zo lekker namelijk de laatste tijd. Al een aantal weken heb ik veel problemen met lopen Ik krijg mijn linkerbeen bijna niet opgetild. Dat is vrij lastig, bovendien heb ik spierpijn en een vermoeid gevoel rondom heupen, bovenbenen, kuiten. Ja, waar niet eigenlijk.
We zijn evengoed op vakantie geweest. Dat is overigens ook niet de meest ideale combinatie met een terugslag. Als je gaat reizen moet je veel staan en lopen. Dat is dus niet zo handig. We zijn naar Portugal geweest. Goed getroffen met de plek, de accommodatie, maar het slechte lopen zette wel een beetje een domper op de vakantie.
Waar ik me vroeger druk maakte als ik na een uur hardlopen een beetje begon te slepen met mijn been, kan ik nu nog geen paar passen zetten zonder dat gevoel. Doordat de aansturing het af laat weten ben ik ook nog eens hartstikke instabiel. Opletten dus met alles, dat is doodvermoeiend.
Waar een ander zich allerlei bezienswaardigheden weet te herinneren van de vakantie, kan ik mij zo overal de ondergrond voor de geest halen. De stoepjes, de gladde wit-, en zwarte keitjes, de opstapjes, de scheuren in het asfalt. 
Laag meisje, kijk omlaag meisje, anders ga je op je bek!
Hoewel ik beslist ook wel genoten heb van de vakantie (van je hela hola!), overviel me ook wel eens een erg somber gevoel.
Dat je denkt, waar gaat dat heen? De zwaarte en de dreiging. Het gevoel dat de troepen van Mordor dreigend naderbij komen. Enge gestaltes marcheren steeds dichterbij. Rij aan rij, ritmisch gestamp, je kunt geen kant meer op. De lucht wordt donker en er vliegt krijsend een eng soort vogel over. Beangstigend en benauwend.
Dan zie ik het niet meer zitten, niets lijkt meer de moeite waard. Tranen glijden stil over mijn wangen. Wat valt er nog te zeggen? De toekomst is onzeker.
Maar ach, alles gaat voorbij. Spelletje doen?
We zijn nu al een paar dagen weer thuis. Ook hier gaat het niet beter. Toch maar weer een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. Komende week weer een kuur methylprednisolon, hopelijk levert dat wat op. Binnenkort een MRI, voor wat het waard is.
Ik had eigenlijk zaterdag een lesdag. Die heb ik toch maar afgezegd. Is maar goed ook, want ik was niet veel waard gisteren. Binnenkort het examen plannen voor deze module, maar ik weet niet of het deze week lukt om te leren. Anders moet het maar een tijdje opschuiven.
Maandagmiddag, woensdagmiddag en vrijdagmiddag weer aan het infuus. Al weer, de vorige keer heeft het niet echt geholpen. Nu zijn mijn klachten duidelijker en heftiger. Maar ja, het is altijd afwachten of je er baat bij hebt.
Hoe dan ook: Van je hela hola, houdt er de moed maar in!