Het lijkt er op dat ik elke keer de behoefte voel om de eindeloze
opsomming te maken van mijn wekelijkse fysieke inspanningen. Ik heb het zo
nodig om vertrouwen te houden in dat lijf. Op zich moet dat niet nodig zijn. Ik
heb het ongelooflijke geluk dat ik nog maar weinig heb in hoeven te leveren. Ja,
dat hardlopen dan. Maar zeg nou eerlijk. Daar is eigenlijk toch niet zoveel
aan. Dat nutteloze gedraaf, zonder duidelijk doel. Daar kun je best zonder,
echt. Als het moet dan.
In de sportschool merk ik dat ik nog wel flink wat fysieke kracht heb
overgehouden. Bij de legpress oefen ik mijn benen afzonderlijk. Mijn linkerbeen
is iets minder sterk. Toch lukt het om 40 kilo weg te drukken met elk been.
Drie setjes van 15. Ook de armen gaan best goed. Naar je toe trekken, 35 kilo,
en naar beneden 25 kilo. Nou ja, verder nog allerlei apparaten. Ik heb een vast
rondje, waarmee ik bijna een uur bezig ben.
Toch is het moeilijk om vertrouwen te houden in de dingen die je doet.
Wat je kan. Er zijn natuurlijk best wat dingen veranderd. Maar aan de andere kant, als ik in de spiegel
kijk zie ik een gespierd lijf. Sterk, krachtig,goed getraind. Daar doe ik dan
ook best veel moeite voor. Oefenen, oefenen, oefenen. Om te behouden wat je
hebt. Kracht, conditie, coördinatie en souplesse.
Maar MS is weerbarstig. Onberekenbaar en onbekend ook. Niemand kan een
voorspelling doen hoe het verder gaat. Dat maakt het moeilijk. Voor mezelf
vooral, maar ook voor de wereld om me heen. Eigenlijk lukt het mijzelf best
goed om het leven te nemen zoals het komt. Niet te angstig te zijn voor wat er
misschien ooit nog zal komen. Want dat hoeft ook niet te gebeuren. MS kan van
alles met zich meebrengen. Gezichtsverlies, verlammingen, krachtsverlies,
gevoelsstoornissen, coördinatiestoornissen, cognitieve stoornissen, ga zo maar
door. En nee, dan is het geen rijtje waarvan je dan zegt:”O, doe me dan dat maar.”
Het overkomt je, of niet natuurlijk. Wat ik wel weet is dat het goed is om uit
te gaan van je eigen kracht. Hoe alles ook verder gaat. Een mens kan best wat
hebben. Leren om te gaan met verlies. Maar het allerbelangrijkste is het
vertrouwen in jezelf. Je eigen kracht. Hoe alles ook zal gaan, er is een manier
om verder te gaan.