Het wordt langzamerhand tijd om op zoek te gaan naar een andere passie.
Hardlopen wil ik nog niet helemaal afschrijven, want je weet maar nooit. Maar
ik denk dat het slimmer is om dit niet te zien als passie, maar als iets dat je
af en toe nog eens even probeert. Op dit moment is het in ieder geval niet zo’n
succes meer. De laatste tijd kostte de training mij erg veel moeite. Nu kom ik
langzamerhand in het stadium dat ik me af ga vragen: is dit nog wel leuk? Vorige week zondag liep ik samen met mijn
trainingsmaatje ons kleine rondje van vier kilometer. De laatste tijd was dit
altijd al afwisselend een stukje rennen en dan weer wandelen. Maar vorige week
zondag ging het na een tijdje helemaal niet meer. Zelfs tijdens het wandelen
kreeg ik steeds meer moeite om mijn benen op te tillen. Dat is best lastig als
je nog een heel eind moet. Al slepend en struikelend kwam ik uiteindelijk toch
weer thuis. Maar leuk? Nee, dan is het niet meer leuk. Dus….. Maandag toch maar
eens even overleg gehad met mijn verpleegkundige. Ze denkt gezien mijn klachten
niet aan een echte terugval, er is telkens ook weer vrij snel sprake van
herstel. Wel is het een feit dat het al een tijdje niet zo lekker gaat. Binnenkort krijg ik weer een MRI-scan en
daaropvolgend een afspraak met mijn neuroloog en verpleegkundige voor de
uitslag. En dan? Dan zien we wel weer
verder.
Verder gaat het trouwens best goed. Ik werk gewoon, heb mijn
fysiotherapie en sport in de sportschool. Thuis doe ik het wat rustiger aan en
ik ga iets minder vaak sporten.
We hebben de afgelopen weken een aantal zonnige dagen gehad. Aangezien
ik dus wat minder bezigheden had, heb ik veel in de tuin gezeten met een
boekje. Lijkt alsof ik op vakantie ben geweest. Jaja, zo gaat dat. Het ziet er
in ieder geval uit alsof het héééél goed gaat.
Gisteren hadden we het plan opgevat om te gaan mountainbiken.
Uiteindelijk toch maar niet gegaan. Want ook daarmee levert mijn linkerbeen een
probleem op. ik kan het namelijk niet zo goed hoog optillen. Lastig als je op
een mountainbike wil stappen, eraf gaat nog wat moeizamer. Laat staan als je
een ingespannen ritje achter de rug hebt. Dus ook dat, nu effe niet.
Ook mijn gewone fiets heeft een vrij hoge instap. Dus ik ga op zoek
naar een nieuwe fiets. En als we dan toch bezig zijn met het doen van concessies
wordt het er één met trapondersteuning. Zaterdag heb ik een aantal fietsen uitgeprobeerd. Zo,
dat fietst wel héél fijn!!! Het zou zomaar een nieuwe passie kunnen worden!
Al met al ben ik nog een beetje in afwachting dus van allemaal nieuwe
ontwikkelingen. Geen idee hoe dat allemaal uitpakt. We zien het wel. Binnenkort
dus maar weer in de tunnel geschoven waar al ratelend, plakje voor plakje mijn
hersens en ruggenmerg in beeld worden gebracht. Ziekteactiviteit, nieuwe
plekken? Maakt dat uit voor hoe het verder gaat? Meten is weten wordt er soms
gezegd, maar ja of er dan iets mee kan. Wie weet wat er voor goede ideeën komen
van de neuroloog of de verpleegkundige. Of ik vind een nieuwe passie…
