Subscribe:

zaterdag 12 mei 2018

Toekenning IVA


Het is zover, het staat nu zwart op wit. “U kunt op dit moment niet werken en heeft weinig of slechts een kleine kans op herstel.” Het is toch gek om het zo op papier te zien staan. “De verwachting is dat de medische situatie van cliënt gezien de aard en de ernst van de aandoening, niet meer zal verbeteren gezien de progressie van de aandoening, waarbij verbetering van de belastbaarheid is uitgesloten.” Het is net of dat over iemand anders gaat. Maar dat is niet zo. Goh, eigenlijk best wel erg voor mij. Volledig arbeidsongeschikt dus, met een heel kleine kans op herstel. Mijn werkzame leven is voorbij. Als ik even op de sentimentele toer door mag gaan, ik mis het. Enorm. In al die jaren heb ik zoveel kinderen onder mijn hoede gehad. Geknuffeld, getroost, gelachen, liedjes gezongen. Bijna overal waar ik kom zie ik wel een kind dat ik ooit op de groep heb gehad of een ouder die daar   bij hoorde. Voorbij, over en uit.
De woorden niet meer, nooit niet en nooit meer krijgen opeens een volledig andere klank.
Ik wist het al lang natuurlijk en ergens hoop je ook wel op deze beslissing gezien de situatie. Maar toch! Het raakt me, dat wist ik van tevoren trouwens. Je kunt je daar niet op voorbereiden. Diep ademhalen, erdoor en weer verder.
Waar ik altijd denk dat het nog wel meevalt en het altijd erger kan, klinkt het nu opeens wel serieus. Het is een beetje een dubbel gevoel. Blij dat ik eindelijk verlost ben van een heel traject, een tweede spoor en re-integratieverplichtingen, maar ook wel heel bewust opeens dat het dus niet meer beter gaat worden. Alleen maar erger en dan is het te hopen dat het niet te snel gaat.
Waar mensen die vervroegd pensioen krijgen op cursus kunnen om leren om te gaan met de nieuwe situatie is dat voor iemand die in afwachting van een keuring zit niet het geval. Of je moet al de re-integratieverplichtingen zien als cursus ‘Omgaan met teleurstellingen’. Steeds maar moeten solliciteren op vacatures waarbij je geen enkele kans maakt. Afwijzingen krijgen, vol goede moed aan een werkervaringsplek beginnen, waarbij bij voorbaat eigenlijk al duidelijk is dat het geen enkel nut zal hebben. Maar het is voorbij. Eindelijk!
Ik hoef niet meer, ik mag nu gewoon ziek zijn. Overigens is dat ook geen kattenpis soms.
Lopen gaat nog steeds waardeloos. Verder ben ik veel vaker moe dan vroeger, mijn energielevel is niet geweldig. Ik hoop wel dat, nu er eindelijk duidelijkheid is, er misschien nog wat verbetering komt. Er valt wel een hele last van mijn schouders, er hoeft niks meer. Alles wat lukt is meegenomen en is het een dagje wat minder dan doe ik ook wat minder.
Wel ben ik nog bezig met de opleiding kindercoach. Dat schiet al lekker op. Nog één module af te ronden en dan de eindopdracht. Geen idee of en wat ik daar nog mee ga doen, maar dat zien we dan wel weer. Eerst maar eens zoeken naar evenwicht en balans in dit leven zonder verplichtingen.