Subscribe:

zondag 15 januari 2017

Slijtvast

Heb je het al gehoord van die hardloopschoenen die nooit gebruikt worden? Ze slijten niet! Zo zie je maar, elk nadeel heb z’n voordeel. Eind januari vorig jaar ben ik gestopt met hardlopen. Nou ja, hardlopen was het toen al lang niet meer, maar ik versleet wel menig paar hardloopschoenen. Sinds ik die definitief aan de wilgen heb gehangen gaat dat stukken beter. Ook al zo iets, aan de wilgen hangen. Ik weet denk ik niet eens hoe een wilg eruit ziet en waarom zou ik daar mijn niet gebruikte schoenen in hangen. Dus ze staan gewoon te verstoffen in de schuur. Lichte slijtageplekken aan de voorzijde. Van mijn laatste verwoede pogingen om nog iets aan looptraining te doen, want hé we geven niet zo maar op!
Er is een tijd om ergens mee te beginnen en om ergens mee te stoppen. Het grappige is, de wereld draait er even goed om door. Op een dag als vandaag mis ik het wel. Als er een paar honderd mensen in een mooie natuur een cross-loopje doen, dan had ik daar ook best aan mee willen doen.
Knirpende sneeuw onder je voeten, scherpe koude lucht inademen. De voldoening als je dan binnenkomt, over de finishlijn. Maar ach, weten hoe dat voelt is ook mooi. Seen it, done it. Beter weten wat je mist, dan het nooit te hebben gedaan.
Vanochtend ben ik de zondag begonnen met mijn veertig baantjes in het zwembad. Toch anders, maar ook prima. Je verslijt er minder hardloopschoenen bij. Het winters landschap buiten en dan lekker warm binnen met de zon die glinstert op het wateroppervlak heeft ook best zijn charme.
Morgen weer naar de sportschool en dan heb ik aansluitend nog een half uurtje fysiotherapie. Daar komt mijn loopervaring overigens nog wel van pas, want we doen regelmatig wat aan loopscholing op de speedladder. Coördinatie is soms wat moeilijk voor iemand met MS, maar ik merk dat ik toch nog wel een stukje reserve heb van de jarenlange loopscholing. Sommige bewegingen zitten er zo ingesleten dat het zelfs met verstoorde zenuwbanen redelijk te doen blijft. Een stukje restcapaciteit.
De verdere week verloopt ook sportief, met afwisselend sportschool, fysio en aquafysio. Gelukkig vind ik dat nog leuk ook. Meestal dan en je moet toch iets doen.
Zo lang er verder geen nieuwe ontwikkelingen zijn en er geen perspectief is aan de horizon, is dat ook het enige wat ik kan doen. Zorgen dat het lijf in goede conditie blijft. Fit zijn, indien mogelijk. Met veel dingen ben je aan het lot overgelaten. Je kunt nog zo je best doen, maar daar verander je niets aan.  Maar daar waar je zelf invloed op uit kan oefenen, doen. Bewegen helpt daarbij. Wel binnen de mogelijkheden natuurlijk. Dat dit niet voor iedereen is weggelegd, weet ik maar al te goed. Maar voor degene die wel kan, maar het niet op kan brengen? Wees blij met de onbegrensde mogelijkheden die je lijf je biedt. Geen zin? Wat geen zin, gewoon gaan!