Kniesrecht

Traag en stroperig trok de zondag gisteren aan ons voorbij. ’s Ochtends begon ik, zoals bijna elke zondag, met de gang naar het zwembad. Ik moest wachten bij de spoorwegovergang op de trein die tergend langzaam in beweging kwam. Daar hadden we de eerste vertraging al te pakken. Toch was ik op tijd bij het zwembad. Het groepje trouwe zondagzwemmers stond al te wachten bij de ingang, totdat de deur geopend werd.  Ze hadden me gemist, want ik had een weekje overgeslagen. Dat voelt dan wel weer goed, dat iemand je mist als je niet komt.

Eenmaal in het zwembad voelde zelfs het water dik en stroperig aan. Het was alsof bij elke zwemslag het water tegenwerkte. Het geschreeuw van de spelende kinderen klonk extra schel en blikkerig over het wateroppervlak. Bij elk baantje moest ik een stukje naar links of naar rechts om zonder botsingen door te kunnen zwemmen. De lucht buiten was grijs en zwaar, waardoor het water niet zo vrolijk glom en schitterde dan het anders deed. Het ging dan wel niet helemaal zo vlot dan normaal, maar ik voltooide toch mijn vaste aantal baantjes. Dat het moeizaam zwemmen was lag niet aan mij, hoorde ik. Andere mensen hadden ook moeite om hun slag te vinden. Soms is dat zo. Wat meer beweging in het water, onrustige zwemmers, kinderen die in het water springen.….

Thuis koffie dan maar. Ik lees wat, doe een spelletje op mijn telefoon. Vul de dag met nutteloze dingen. Heb geen zin om ook maar iets te ondernemen.

Laten we het er maar op houden dat het goed is om af en toe een dag helemaal niks te doen. Hoewel het de laatste tijd wel erg vaak voorkomt. Ben ik toch een beetje aan het kniezen misschien. Daar waar ik laatst nog beweerde dat ik vond dat ik best een nuttige dagbesteding had, voelt dat niet altijd zo. Ik beken, ik knies.  Waar ik vorige week nog gebruik maakte van mijn kiesrecht, wil ik me deze week beroepen op mijn kniesrecht.

Soms is het namelijk ook best moeilijk om de moed erin te houden. Ik ben nu al een maand of negen thuis. Arbeidsongeschikt, maar toch niet helemaal. Met een vette stempel van MS, maar verder voel ik me goed. Dit is de tijd dat ik eigenlijk heel blij moet zijn, omdat de MS maar heel traag voortschrijdt. Er zijn nog weinig beperkingen, dingen die mij belemmeren in het dagelijks leven. Maar ja, toch ben ik beland in een oerwoud van regelgeving, trajecten, tweede spoor. Dat geeft veel reden om te piekeren, je lamgeslagen te voelen. Geen idee waar alles op uitdraait.

Ook deze maandag begint grijs en somber. ’s Nachts heb ik warrig gedroomd van werk en mijn gezondheid. Vanochtend heb ik niets op de planning staan, tijd genoeg dus om te somberen. Ja, ik knies. Mag het alsjeblieft?

Maar het komt wel weer goed hoor! Vanmiddag ga ik naar de sportschool en heb ik fysiotherapie. Ik moet mijn functie mogelijkheden lijst daarbij in gedachten houden, want die moet misschien aangepast. Waarschijnlijk kan ik meer.

Verder ga ik deze week beginnen met mijn werkervaringsplaats. Twee halve dagen aan het werk. Om uit te proberen wat nog binnen de mogelijkheden ligt qua werk en om weer een arbeidsritme op te pakken.

Bovendien wordt het lente!