Subscribe:

vrijdag 2 juni 2017

Aangenaam niemandsland

Het is vakantie voor mij! Voor zover je nog van vakantie kan spreken als je geen vaste werkzaamheden hebt. Maar goed, komende week gaan we er lekker tussenuit. Even daadwerkelijk afstand van alle afspraken, nieuwe werkplekken waar ik als een soort stagiaire meedraai. Nou maar hopen dat het in mijn hoofd ook vakantie wordt. Want dat mag, vakantie als je ziek gemeld bent. Ook dan schijn je verlofuren op te bouwen. Even verlost van reintegratiewerkzaamheden en verplichtingen. Loslaten van het vechten en vastbijten in de dingen die ik nog kan, of moet van mezelf. Op de één of andere manier heb ik de laatste week enorm pijn in mijn rug. Met gevolg dat ik ook wat moeizamer loop. Gelijk een stemmetje dat zegt: “Zie je wel, het gaat helemaal niet goed. Logisch dat je niet goed functioneerde op je werkplek.”  De laatste tijd krijg ik toch vaker de opmerking dat je aan mijn lopen wel kan zien dat ik MS heb. Is ook zo, denk ik. Gisteren vroeg iemand me, of ik dat vervelend vond als mensen daar een opmerking over maken .”Ja!”, dacht ik gelijk. Toch zijn de opmerkingen niet zo erg, maar het feit dat het de waarheid  is. Dat raakt me meer. Ik wil dat niet en hoe gek dat ook is, daar voel ik toch een soort schaamte over. Ach,  willen we niet allemaal net zo functioneren als iedereen?
Ik ben nu twee keer door de fysiotherapie behandeld voor mijn rug. Het lijkt iets beter te gaan. Ik heb een aantal oefeningen meegekregen, die ik trouw doe. Verder heb ik al mijn sportactiviteiten maar even stopgezet. Dat voelt niet zo fijn eigenlijk. Maar ja, rust is de beste training toch? Wel in beweging blijven, gewoon even rustig aan. Ik moet het maar zien als de vakantie die al is begonnen. Maar het geeft tegelijkertijd een enorme leegte in mijn bestaan.
Als de vakantie voorbij is gaan we weer verder met de reintegratie. Onderzoeken op verschillende werkplekken wat nog haalbare en geschikte werkzaamheden voor me zijn. Nieuwe mensen ontmoeten, samenwerken met mensen die je wel kent maar zelf in een heel andere positie terecht zijn gekomen. Daar moet ik me bij neerleggen, maar gemakkelijk is het niet altijd. Inventariseren wat organisaties zijn waar ik zou kunnen werken, misschien open sollicitaties schrijven. Bedenken hoe een eerste sollicitatiegesprek eruit zou moeten zien. Wat vertel je wel en wat is overbodige informatie. De sandwich-methode, het slechte nieuws tussen twee geweldige berichten verpakken. Best lastig allemaal. O, doe me de saaie routine van het alledaags bestaan. Geef me mijn comfortzone terug.
Bijna zit het eerste jaar er op. Dan wordt het tijd voor een eerstejaarsevaluatie. Dat hoort ook thuis in het rijtje van stappen die gezet moeten worden in het tweejarig traject richting keuring. Dat wachten we dan ook maar weer af. Gewoon wachten op de uitnodiging, op tijd verschijnen en meegaan in het gesprek. Ik hoef ook niks, mezelf niet te bewijzen, heb me keurig gehouden aan afspraken meegewerkt aan reintegratie. Dat ik MS heb, daar kan ik niets aan doen. Een wonderbaarlijke genezing is ook niet echt waarschijnlijk.

Maar voorlopig hoeft het even niet. Pas op de plaats. Vakantie, rust, genieten van het mooie weer. Warm, me koesteren in de stralen de zon. Niets doen, niets denken. Aangenaam niemandsland.