Het is vakantie voor mij! Voor zover je
nog van vakantie kan spreken als je geen vaste werkzaamheden hebt. Maar goed,
komende week gaan we er lekker tussenuit. Even daadwerkelijk afstand van alle
afspraken, nieuwe werkplekken waar ik als een soort stagiaire meedraai. Nou
maar hopen dat het in mijn hoofd ook vakantie wordt. Want dat mag, vakantie als
je ziek gemeld bent. Ook dan schijn je verlofuren op te bouwen. Even verlost
van reintegratiewerkzaamheden en verplichtingen. Loslaten van het vechten en
vastbijten in de dingen die ik nog kan, of moet van mezelf. Op de één of andere
manier heb ik de laatste week enorm pijn in mijn rug. Met gevolg dat ik ook wat
moeizamer loop. Gelijk een stemmetje dat zegt: “Zie je wel, het gaat helemaal
niet goed. Logisch dat je niet goed functioneerde op je werkplek.” De laatste tijd krijg ik toch vaker de
opmerking dat je aan mijn lopen wel kan zien dat ik MS heb. Is ook zo, denk ik.
Gisteren vroeg iemand me, of ik dat vervelend vond als mensen daar een
opmerking over maken .”Ja!”, dacht ik gelijk. Toch zijn de opmerkingen niet zo
erg, maar het feit dat het de waarheid is. Dat raakt me meer. Ik wil dat niet en hoe
gek dat ook is, daar voel ik toch een soort schaamte over. Ach, willen we niet allemaal net zo functioneren
als iedereen?
Ik ben nu twee keer door de fysiotherapie
behandeld voor mijn rug. Het lijkt iets beter te gaan. Ik heb een aantal
oefeningen meegekregen, die ik trouw doe. Verder heb ik al mijn
sportactiviteiten maar even stopgezet. Dat voelt niet zo fijn eigenlijk. Maar
ja, rust is de beste training toch? Wel in beweging blijven, gewoon even rustig
aan. Ik moet het maar zien als de vakantie die al is begonnen. Maar het geeft
tegelijkertijd een enorme leegte in mijn bestaan.
Als de vakantie voorbij is gaan we weer
verder met de reintegratie. Onderzoeken op verschillende werkplekken wat nog haalbare
en geschikte werkzaamheden voor me zijn. Nieuwe mensen ontmoeten, samenwerken
met mensen die je wel kent maar zelf in een heel andere positie terecht zijn
gekomen. Daar moet ik me bij neerleggen, maar gemakkelijk is het niet altijd. Inventariseren
wat organisaties zijn waar ik zou kunnen werken, misschien open sollicitaties
schrijven. Bedenken hoe een eerste sollicitatiegesprek eruit zou moeten zien. Wat
vertel je wel en wat is overbodige informatie. De sandwich-methode, het slechte
nieuws tussen twee geweldige berichten verpakken. Best lastig allemaal. O, doe
me de saaie routine van het alledaags bestaan. Geef me mijn comfortzone terug.
Bijna zit het eerste jaar er op. Dan
wordt het tijd voor een eerstejaarsevaluatie. Dat hoort ook thuis in het rijtje
van stappen die gezet moeten worden in het tweejarig traject richting keuring.
Dat wachten we dan ook maar weer af. Gewoon wachten op de uitnodiging, op tijd
verschijnen en meegaan in het gesprek. Ik hoef ook niks, mezelf niet te
bewijzen, heb me keurig gehouden aan afspraken meegewerkt aan reintegratie. Dat
ik MS heb, daar kan ik niets aan doen. Een wonderbaarlijke genezing is ook niet
echt waarschijnlijk.
Maar voorlopig hoeft het even niet. Pas
op de plaats. Vakantie, rust, genieten van het mooie weer. Warm, me koesteren
in de stralen de zon. Niets doen, niets denken. Aangenaam niemandsland.