Lange tijd ben ik al aan het stoeien met het woord acceptatie. Heb ik
geaccepteerd dat ik MS heb? Ik weet het
niet. Ik denk het niet. Overigens denk ik ook niet dat ik dat ooit kan.
Accepteren in de zin van dingen opgeven, daar ben ik veel te eigenwijs
voor. Ik blijf het altijd proberen. In
een andere vorm, op een andere manier.
Accepteren is zo veel meer dan alleen maar loslaten. Daar hoort ook het
toelaten van boosheid, verdriet en frustratie bij. Het heeft voor mij een hele
stap voorwaarts betekend toen ik dat besefte. Dat het een proces is, met vallen
en weer opstaan.
Zover was ik dus al gekomen in mijn denken de laatste tijd. En ja hoor,
heb ik net vandaag pas mijn eerste afspraak bij de psycholoog. net nu het weer
een beetje goed gaat. Dus tsja, wat is mijn hulpvraag? Toch maken we voor half
januari nog maar een vervolgafspraak. Misschien heb ik dan meer te melden. Hoop
het niet trouwens. Na deze afspraak heb ik er ook nog eentje staan bij de
ergotherapie. Ook daar weet ik geen echte hulpvraag te formuleren. We hebben
het nog even over belasting en belastbaarheid. Maar eigenlijk vind ik zelf dat
ik best goed ben in het indelen van mijn dag. Op tijd rust en pauze. Op het
moment is mijn belastbaarheid gelukkig weer vrij groot.
Ik heb weer vrij veel energie en ook het teken van l’Hermitte houdt
zich rustig. Een heel enkele keer voel ik het nog, maar lang niet meer zo vaak
en zo heftig. De laatste weken ga ik ook weer naar de woensdagtraining. Echt
hardlopen is het nog niet te noemen, maar ik ben er weer. Als de rest van de groep met interval een
rondje uitwandelt halen ze me nog in terwijl ik ‘hardloop’, nou ja iets anders
doe dan wandelen. Maar het zij zo. Soms heb ik het rijk alleen op de baan. De
rest van de groep doet dan een duurloop en ik loop wat rondjes op de baan.
Verder wat oefeningen, wandelen. Nog een rondje. Toch jammer, hebben we een
mooie baan, kan ik bijna niet meer lopen! Maar ach, soms regent het en soms
schijnt de zon.
Ook mijn sportschoolritme heb ik weer te pakken. Ik ga in ieder geval
weer twee keer per week, gecombineerd met mijn fysiotherapie en ook nog wel eens een
keertje extra. Ik begin verder te wennen aan het zwembad. Best leuk, echt waar!
Verder heb ik bedacht dat het goed is om te accepteren dat je niet meer
kan wat je vroeger altijd kon, maar dat het niet betekent dat je niet terug mag
kijken naar wat er was. Soms is omkijken best fijn. Weten dat je vroeger met
gemak een trainingsrondje van tien kilometer aankon. Weten dat je een
tienkilometerwedstrijd bijna binnen de 50 minuten kon lopen. Dat is niet meer,
maar dat was ik wel! Ha, dus!
Met de psycholoog had ik het er vandaag nog over of het niet
gemakkelijker zou zijn om iets creatiefs te gaan doen. Dat is ook mijn
achtergrond namelijk. Ik heb een tweedegraads bevoegdheid handvaardigheid en textiele
werkvormen. Maar daar doe ik eigenlijk niets meer mee. Misschien kijk ik dan wel
te ver terug. Op dit moment past het ook niet bij me. Mijn uitdaging ligt nog
steeds in het gaan tot het uiterste van mijn fysieke kunnen. Leuker kunnen we
het niet maken.
