Perspectief

Al bijna weer een jaar om. Hoe gaat het nu dan? Ergens weet ik dat helemaal niet meer. Wat is de waarheid? Ga ik achteruit, of valt dat misschien nog wel mee? De laatste tijd ben ik geneigd om de verslagen en rapporten er maar bij te pakken om te lezen hoe het met mij gaat. Veel is er vastgelegd het afgelopen jaar. Dat zal de waarheid dan wel zijn. Verloren ben ik mijn eigen waarneming van de waarheid. Het gevoel van wat ik kan en wie ik ben.

Een wisselend perspectief als in een tekening van Escher. Wat zie ik of wil ik zien, focus ik op het wit of op het zwart?

Het afgelopen jaar heb ik moeten ervaren dat het er niet alleen om gaat wat je eigen idee van de waarheid is, maar dat je je ook neer moet leggen bij de waarheid van die ander.

Dat is moeilijk. Zelfbeschikking en vertrouwen kwijtraken is vrij pijnlijk.

Nou ja, ik zal er wel aan wennen. De wereld ziet er nu iets anders uit. Om even een beeld te schetsen dat bij deze tijd van het jaar past: het doet denken aan een sneeuwbolletje. Een leuk tafereeltje met sneeuwvlokjes op de bodem. Als je schudt dwarrelen de sneeuwvlokjes overal voor langs. Een duidelijk beeld is er pas weer als de vlokjes op de bodem terechtkomen. Er is flink geschud en er dwarrelt nog wel wat!

Eigenwaarde en zelfvoldoening valt ook ergens anders wel te halen. Wat dat betreft hoop ik dat het komend jaar me nieuwe inzichten gaat brengen.

Objectief, of is dat juist subjectief, gezien gaat het niet zo verkeerd. De normale dingen thuis gaan me nog goed af. Ik heb weinig last van extreme vermoeidheid. Eigenlijk heb ik bijna elke dag wel een sportieve activiteit. Ik ben nog best druk, om mijn lijf zo goed mogelijk te laten functioneren. Op dit moment is dat voor mij het belangrijkste. Rust en activiteit op tijd afwisselen, goed eten en bewegen, bewegen, bewegen. De vanzelfsprekendheid van veel bewegingen is er niet meer. Over van alles moet nagedacht worden. Bewegingspatronen gaan niet vanzelf, maar moeten geoefend worden. Als het dan lukt, of zelfs weer beter gaat is dat een overwinning. En ach verder, mijn spierkracht is niet of nauwelijks achteruit gegaan. Evenwicht, balans en coördinatie blijven wat wisselend, maar zijn zeker niet minder geworden dan vorig jaar. Ondanks dat ik afgelopen jaar het hardlopen op heb moeten geven, blijft mijn conditie bovengemiddeld.

Lopen gaat soms wat minder. Ik kan niet meer zo lang achter elkaar lopen zonder dat ik enigszins ga slepen met mijn benen. Gelukkig kan ik wat dat betreft ook wel terugvallen op de loopscholing die ik jarenlang heb gedaan. Sommige bewegingen zitten er zo ingesleten dat er een stukje reserve is. Tenminste dat is mijn overtuiging. Mijn waarheid, mijn perspectief. Voor zover die er nog toe doet.

Maar natuurlijk, natuurlijk doet die er toe. Dat biedt perspectief!

Kunstje

Voorlopig bevind ik mij nog in een langzamerhand redelijk aangename leegte. Een leven dat bestaat uit dagelijkse klusjes, sportschool, fysiotherapie, zwemmen, aquafysio. Het kabbelt een beetje voort. Af en toe een gesprek, controle of verslag. Maar niets dat de zaak in een stroomversnelling brengt.

Op zich gaat het goed. In fysiek opzicht niets te klagen. De leegte went en voelt ergens ook wel goed. Af en toe overvalt me nog gevoel van boosheid en verdriet over verlies. Maar dat wordt minder.

Een tijdje terug kreeg ik het verslag binnen van de beroepskeuzetest. Ik kom hierin naar voren als een sociaal en kunstzinnig menstype. Jaja, ook kunstzinnig. Dat is waar ook. Zijn er niet jaren geweest waarin ik altijd creatief bezig was? In mijn studietijd heb ik heel wat vaardigheden geleerd die ik al lange tijd vergeten was. Gereedschappen, technieken, er komt weer veel boven. Ik werkte met cirkelzaag, lintzaag, figuurzaag, kolomboor, priemboor. Verder kon ik lassen, puntlassen, solderen, emailleren, keramiek, pottenbakken, glazuren. Zeefdrukken, spinnen, vilten, batikken. Ach zoveel. Vergeten en misschien ook verloren vaardigheden.

Maar ja, wat moet je er ook mee. In combinatie met het hebben van MS is het misschien ook niet verstandig om te proberen alles weer op te pakken. Werken met een cirkelzaag lijkt me nou niet het meest geschikt. Past vast niet in mijn functie mogelijkheden lijst.

Ik kan me er wel in vinden dat ik er qua menstype als sociaal en kunstzinnig uitkom, maar het is nou niet bepaald het menstype dat veel kans maakt op de arbeidsmarkt ben ik bang.

Of ik al weet wat ik nu wil, wordt me toch wel regelmatig gevraagd.  Eigenlijk heb ik niet zoveel te willen. Het is niet als een grote snoepwinkel waar je uit alle volle bakken het lekkerste en mooiste snoepgoed kan kiezen. Dus nee, ik weet het nog niet.

Voorlopig zit er nog niet zoveel anders op dan goed voor mezelf te zorgen. Dat ik waar het mijn fysieke mogelijkheden betreft, zoveel mogelijk probeer om alles uit de kast te trekken. Dat betekent dat ik vaak sport. Veel probeer, om daar waar ik beperkingen voel, te blijven oefenen. Balans, kracht, stabiliteit. Goed eten, voldoende rust. Dat dus. Daar ben ik overigens ook nog best druk mee.

Het voortdurend laveren tussen acceptatie en vechtlust kost energie. Aan de ene kant is het goed om de dingen te nemen zoals ze zijn. Ja, daar horen ook wel wat beperkingen bij. Dan is er ook een andere kant waarbij je toch zoveel mogelijk moet proberen te blijven doen. Werd er niet gezegd, “use it or lose it”? Eigenlijk voelt het dan nooit goed. Je mag niet bij de pakken neerzitten, moet wel doorgaan. Maar als je gewoon doorgaat zie je de realiteit niet onder ogen. Ben je nog niet ver in je acceptatieproces. Dus zeg het maar hoe het moet. Wat ik moet doen, wat het kunstje moet zijn.  Wie het weet mag het zeggen!