We hebben het weer gehad allemaal. De laatste donkere dagen. Heel
december met al z’n feesten en de vaste gebruiken en tradities. Zo ook de
Keiloop weer: “Ga je nog weer mee dit jaar?” Ja, ook dit jaar weer, want dat is
traditie rondom de kerst. Het eeuwig dubbele gevoel van daar weer zijn.
Weemoedig terugdenken aan de tijd dat ik zelf nog meeliep en een voorspelling
durfde te doen voor het volgend jaar. De tien kilometer in vijftig minuten
zei ik ooit. Hoewel dat in die tijd ook al wel erg optimistisch
gedacht was, maar ja. Binnen de vijftig was me nog nooit gelukt, wel bijna.
Hoe lang zou het geleden zijn? Ik zou het na kunnen kijken, maar ach
wat maakt het uit. Ik raak langzamerhand gewend aan het feit dat ik alleen maar
kom kijken. De eerste jaren werd me nog vaak gevraagd of ik zelf ook had
gelopen. Afgelopen jaar is me dat maar één keer meer gebeurd.
Inmiddels is het januari. De kerstboom weg, de oliebollen, die over
waren, in de container. Donker is het nog wel, grijze dagen. Maar de hazelaar
laat toch al wel wat gele bloempjes zien. Het komt goed, komt goed. Een nieuw
jaar, wat zou het brengen? Goede voornemens, wensen en wat al niet meer vliegen
ons om de oren. Voor mij gaat het leven in hetzelfde trage tempo verder. Het
voelt prima. Ik doe niks en ik hoef niks. Nou ja, dat is misschien ook wat
overdreven gesteld. Maar, in principe dan. Ik doe natuurlijk wel wat. Maar de
meeste verplichtingen die ik heb, leg ik mijzelf op.
Ook dit jaar probeer ik weer gezond te leven. Veel bewegen, voldoende
rust en goed eten. Ook heb ik bedacht dat ik een tijdje helemaal geen alcohol
meer drink. Dry January. Doe ik toch nog mee aan de goede voornemensgolf.
Alleen noem ik dat bewust geen voornemen, maar ik ga dat gewoon doen. Waarom?
Daarom! Inmiddels is het al twaalf dagen gelukt. Niet dat het zo’n prestatie is,
want zoveel drink ik nou normaal gesproken ook weer niet. Breken met vaste
gewoontes kan heel verfrissend zijn. Hoewel ik nog niet kan zeggen dat ik me hierdoor zoveel
gezonder voel. Het gaat goed, maar wat maakt het eigenlijk uit? Maar ja, zo
weet je eigenlijk van heel weinig of het wat uitmaakt. Mijn medicijnen
bijvoorbeeld. Daar merk ik ook niets van. Ik weet dat het ruim 90 euro per dag
kost en dat het in onderzoeken voor een grote groep is bewezen dat het werkt.
Maar maakt het voor mij uit? Ik weet het niet. Geen activiteit te zien op de
laatste scans, maar is dat dankzij of ondanks de medicijnen? Ik las laatst dat
het stoppen met Gilenya zorgt voor meer terugvallen. Zou dat echt zo zijn, of
is het een oud onderzoek. Kloppen de percentages en getallen die genoemd worden
en wat zegt dat eigenlijk? Iets om te bespreken bij mijn volgende afspraak dus.
Afgelopen week waren de schoolvakanties weer voorbij. Voor mij betekent
het dat het gewone sport- en fysiotherapieritme ook weer begint. Prettig is
dat, vaste momenten in de week.
Het jaar 2018 staat veelvuldig op mijn afsprakenkaart voor het
ziekenhuis. Bijna twintig keer. Als je dan bedenkt dat ik voor bloedprikken
geen afspraak hoef te maken en dat ik dat altijd een week voor mijn
halfjaarlijkse controles én verder ook nog regelmatig heb moeten laten doen,
kan je wel bedenken dat ik vind dat we enorm boffen dat we het ziekenhuis zo
dicht in de buurt hebben.
Terugkijkend op 2018 kan ik dan ook wel zeggen dat het een veelbewogen
jaar is geweest. Twee methyl-prednisolonkuren, re-integratieverplichtingen,
bezoeken Arboarts en tenslotte
definitief afgekeurd om te werken. Minder leuke dingen, maar gelukkig ook
fijne. Studeren, werkstukken, examens en een diploma voor de studie. Een
feestje, want 25 jaar getrouwd.
Voor mij mag 2019 wel wat rustiger verlopen. Ik wens dan ook een evenwichtig
en gezapig nieuw jaar!
0 reacties:
Een reactie posten