De laatste weken ben ik weer veel aan
het sporten. De zomervakantie is voorbij, dus alle normale dingen kunnen worden
hervat. Dan doe ik er nog even een schepje bovenop. Nog iets vaker, nog iets
langer, nog meer stappen. Zo gaat dat met mij, vasthoudend. Hardnekkig en
misschien wel verbeten doorgaan. Of ik er goed aan doe, weet ik niet. Misschien
is het wel te veel. Maar wat maakt het uit, zolang het gaat, gaat het. Voel ik
me goed omdat ik veel sport, of sport ik veel omdat ik me goed voel?
Dat goed voelen is ook nog maar
betrekkelijk trouwens, nog steeds veel last van spierpijn. Maar of ik nou veel
doe of weinig, dat maakt geloof ik niet uit. Je moet luisteren naar je lichaam
wordt vaak gezegd. Nou, dat is nog helemaal niet gemakkelijk. Mijn lichaam is
niet echt betrouwbaar. Soms lispelt het en fluistert. Ik versta het niet. “Wat
zeg je, ik begrijp er niets van?” Andere keren word ik wakker met een wirwar
van spieren die voelen als te strak gespannen elastieken en dan gilt het en
krijst het: “Nee… niet… wil niet….vandaag niet!!”Dan luister ik niet en praat
geruststellend terug: ”Kom op, niet aanstellen. Eruit. Eerst maar eens douchen.
Aankleden, ontbijten. Koffie, indien nodig twee paracetamol.” Als we dat hele
riedeltje gehad hebben moet mijn lijf schoorvoetend toegeven dat ik gelijk had.
“Beter zo, ietsje dan.”
In samenspraak dus, oftewel ik doe maar
wat. Soms lijkt het wel of andere mensen veel beter weten hoe het zit met MS.
Laatst nog zat ik na het sporten aan de koffie met een sportcollega en mede-MS’er
en was er iemand die ons complimenteerde. We waren zo goed bezig vond ze, zo
goed om te blijven sporten als je MS hebt. Daar kan ik dan nog in mee gaan,
want dat lijkt me ook, als het lukt tenminste. Of zolang het lukt. Maar goed,
daarna zei ze: “Zo goed, zoals jullie bezig zijn. Anders hadden jullie allang
in een rolstoel gezeten. Echt, ik weet het zeker!” Dat was dan weer een beetje
kort door de bocht. Fijn dat je dingen met stelligheid kan beweren. Maar ja, ze
bedoelde het vast goed.
Wat ik de afgelopen jaren wel geleerd
heb is dat je met MS eigenlijk niks zeker kunt weten. Soms heb je goede dagen
en soms wat mindere. Waar het aan ligt is lang niet altijd te achterhalen. Zijn
het weersinvloeden, of heb je slecht geslapen. Maar waarom dan? Is het drukte
of juist niet. Er is vaak geen peil op te trekken.
Maar ik ben wel weer serieus aan het
trainen dus. Waarvoor? Ambities? Mijn grootste ambitie is om te behouden wat ik
heb. Of dat lukt is nog maar zeer de vraag. Het is het proberen waard, denk ik.
Verder prijs ik mezelf gelukkig dat ik er over het algemeen plezier in heb. Het
geeft structuur aan de week en is goed voor de sociale contacten.
Dus, vooral doorgaan. Niet al te veel
bedenken wat je voelt, geen totale bodyscan. Maar gewoon opstaan en doorademen.
0 reacties:
Een reactie posten