Mission impossible

Vandaag deel één volbracht van iets wat waarschijnlijk een hopeloze missie is. De MRI-scan is achter de rug. Vanochtend om 9.00 u moest ik aanwezig zijn. Volgende week donderdag gaan we voor deel twee. De uitslag, tsja wat zal dat opleveren? Kom ik daar dan wat verder mee, ik weet het niet. Laat ik maar met het goede nieuws beginnen: ik ging op mijn nieuwe fiets. De fiets. Met verschillende standen variërend van eco naar turbo. Dus…. dat is me wat.

In het ziekenhuis aangekomen werd er eerst een röntgenfoto gemaakt van mijn hoofd en nek. Daarna kon ik weer plaatsnemen in de wachtkamer totdat ik gehaald werd voor de MRI. Of ik bekend was met de gang van zaken tijdens een MRI. Ik schat dat dit ongeveer de zesde keer is dat ik in het MRI-apparaat lig. Dus ja, ik weet wat ik kan verwachten. Plaatsnemen op de tafel, bank of hoe moet je het noemen. De la?  Een kussentje bij je onderbenen. Voor de contrastvloeistof die ik ongeveer halverwege zal krijgen wordt een infuusnaaldje aangebracht. “Gaat het zo? Niet pijnlijk?”, aardige jongen die laborant. Ik mag kiezen welke radiozender er op de koptelefoon komt. Koptelefoon op en dan komt er een kap over mijn hoofd. Wel met openingen hoor. En, heel fijn, een spiegeltje. Dat vind ik echt het toppunt van humor. Dan kan je de tunnel uit kijken. Het grappige is dat je dan alleen maar uitzicht hebt op je knieën en je schoenen. De kap en de tunnel zien er een beetje science-fictionachtig uit. Het doet me een beetje denken aan de film Avatar.  Voorbereidingen klaar en ik wordt de tunnel  in geschoven. De radio gaat aan op mijn koptelefoon. Al snel wordt NPO2 overstemd door het gedreun en getril van het MRI-apparaat. Verschillende series met verschillende klanken. Ondertussen bedenk ik dat ik stil moet blijven liggen. Dat het eigenlijk een luxe is dat het ergste waar ik me op dat moment zorgen over hoef te maken, is dat ik niet ergens jeuk krijg. Wat trouwens best een probleem zou kunnen vormen als je niet mag bewegen. Dat ik in ieder geval mijn mond niet ver open hoef te sperren zoals afgelopen woensdag toen ik bij de tandarts werd behandeld. Dat ze best voor een leuker uitzicht kunnen zorgen via dat spiegeltje. Wat zouden ze in de ruimte hiernaast allemaal kunnen zien op het scherm? Dat ik kramp in mijn handen krijg. Dat het lastig is om te ontspannen. Dat ik niet veel meekrijg van mijn radiozender. Dat het best een raar gezicht is om je knieën en schoenen zo te zien.  Dat het eigenlijk heel knap is dat ik hier zo rustig lig. Af en toe verschuift mijn la een beetje. Stukje verder, stukje terug? Ik weet het niet eens. Duurt wel lang, best wel. Telkens een kakofonie van geluid, dan weer even stil. Het gezoem van het apparaat tussen de series. De laborant komt uit de andere ruimte naar me toe. Ik kan hem zien in het spiegeltje. “Gaat het nog? Je krijgt nu de contrastvloeistof. Dan duurt het nog ongeveer 20 minuutjes.”  Daar gaan we weer. Van het liggen in één houding zijn mijn handen een beetje aan het verkrampen. Ze tintelen. Maar ach, dat is een bekend gevoel. In mijn ene arm het infuusnaaldje met slangetje, mijn andere hand dicht bij het belletje. Hiermee kan ik aangeven als er iets niet meer gaat. Hoe dan ook, moeilijk om ontspannen te blijven liggen. Maar aan alles komt een eind, echt waar. Eindelijk, eindelijk word ik weer uit de tunnel geschoven. Al met al duurde het wel een uur. Best fijn om dan het ziekenhuis weer uit te lopen. Buiten schijnt de zon. Ik adem nog maar eens diep in. Dan op mijn nieuwe fiets, standje turbo weer naar huis!